Κένταγα τα όνειρα με το απάνεμο αδράχτι,
και μες στη δαχτυλήθρα είχα κρυμμένη νεραϊδόσκονη,
να πασπαλίσω του ύπνου την πνοή να γίνει οφθαλμαπάτη.
Κι όπως εκπνέει ο χρόνος  τον μήνα του Αλωνάρη,
την κόψη δοκιμάζω στ' ακροδάχτυλο απο του Χάρου το δρεπάνι,
"άδραξε τη μέρα" ψιθυρίζει,
όπως σταχυολογεί ένα δεμάτι και δακρύζει.