Φίλτατοι

Να μην ξέρεις τι θα σου ξημερώσει,

και ο καταραμένος ποιητής, που λέει κι ο Ανέμης, να θέλει μάλλον να σ' εξοντώσει.

Να κατατρύχεσαι από φασισταριά μαγαρίσματα μιαρά, 

ενώ μια βρώμα που την είδε παστρικιά προσπαθεί να σε λερώσει. 

Κι ο σύντροφος δεν τρέμει από αγανάκτηση κάθε φορά που σ' αδικεί για να σε ταπεινώσει. 

Γιατί η μπούρδα, τι να νιώσει. 

Λες και το 'χει βιώσει. 

Κορύφωση πριν την πτώση. 

Μίλα μου κι ο πάγος θα λιώσει 

και, γύρνα μου την πλάτη πριν το αυτί σου ιδρώσει. 

Βοήθειά μας, ποιος θα το μετανιώσει;

Αφού κοιμάται τον ύπνο του δικαίου ο εργένης έχει στρώσει.

Για να το αφομοιώσει.

Αναμαλλιασμένα κουβάρια πλέκουν νήματα,

ιππόκαμποι αργάζονται σε αφρισμένα κύματα. 

Μια ψιλή βροχή λογαριάζει το μπόι για ν' αναμετρηθεί σθεναρά, 

με στεντόρεια φωνή και βαρύ βραχνά.

Προσπαθώ να αγγίξω τα μαύρα σου μάτια, 

μαύρα, μαύρα, μάυρα, μαύρα,

κι απομένω να κοιτάζω μια φωτογραφία σου μάταια.

Γιατί ήδη νοσταλγώ τη στιγμή που δεν έζησα,

να νιώθω τις κόρες σου υγρή πίσσα, 

να ποτίζουν την ψυχή μου που κορακιάζει απ' τη λύσσα.

Χαίρεται, χειραψία.

Κράτα γερά, τα στομάχια είναι υλικά

για όνειρα γλυκά κι ασώματα.

Κι οι  ζωντανές γλώσσες μιλάνε για διψασμένα στόματα.

Βρόχος

Να λέει οι μέρες κυλάν σα νερό,

και να θυμάμαι κείνο το σκυλί με τη γλώσσα κρεμασμένη σα φυλαχτό ιερό, 

μου 'γλειφε τις πληγές διψώντας για ένα χάδι με χέρι σταθερό,

(το tremens delirium είναι λατινικό),

σα νοηματική με μαεστρία, συνοδεύοντας μια συγχορδία, από τον έβδομο ουρανό.

Κι όπως ανασκαλεύω του κεραυνού το αποτύπωμα, 

όποτε βλέπω αναθρώσκοντα καπνό στον ορίζοντα, 

σκέφτομαι την κεραμιδόγατα της μάγισσας δίπλα στην καμινάδα, 

να λαχταράει να κρυφτεί στης Μαίρη Πόπινς τη μπουγάδα.