Θ' ανάψω ένα τσιγάρο στ' όνομά σου, Γιώργο,
να το καπνίσω ολόκληρο κι ας ζαλιστώ,
σαν από κρίση πανικού πασχίζοντας ν' αναπνεύσω,
κι ας το 'χω ξαναδεί το έργο, ούτ' ένα λιποθυμικό επεισόδιο,
να με κρατάει ζωντανή μες στον άοσμο φόβο.

Στον Κ.

Στράγγιξα τα μάτια μου μες στην άβυσσο.
Κι όπως αναστέναξες και για μια φορά
κατάφερα να σ' ακούσω,
θυμήθηκα πως δεν είσαι τροχονόμος,
μόνο πεζός σε δρόμο απότομο όμως.
Τσιμπήθηκα να δω αν ονειρεύομαι,
κι αφού δεν πόνεσα,
μάλλον ακόμα τον ύπνο του δικαίου θυμάμαι.

Μολυβένια Λόγια

Πάρε τηλέφωνο και πες μου κάτι,
που ν' ακουστεί,
σαν την πιο φιλική σου συμβουλή,
κρατώντας την ανάσα σου κι ενός λεπτού σιγή.

Πάρε τηλέφωνο και πες μου κάτι,
μ' αυτοπεποίθηση αφοπλιστική,
όσο ο δείκτης σου βολοδέρνει
στου ανέμου τη ριπή.

Πάρε τηλέφωνο και πες μου κάτι, βαρύ,
με χείλη σφιγμένα και πνιγμένη φωνή,
ενώ το στόμα σου ανοιγοκλείνει
σαν ξέπνοη γροθιά χωρίς χειρολαβή.

Πάρε τηλέφωνο και πες μου κάτι,
με στεντόρεια κραυγή,
καθώς κλείνεις τ' αυτιά σου
μες στη σβησμένη οχλοβοή.

Πέφτει η νύχτα, σηκώνεται αεράκι, κι ένας τρελός μονολογεί:
"'Επεα πτερόεντα κι άκρα του τάφου σιωπή".

Ανεβάζω παλμούς,

σα ν' ανασύρω από τη μνήμη ξεχασμένους λήθαργους,

στης άπνοιας την ύπνωση που ξυπνάει Κέρβερους,

και ολοταχώς με του ήχου το φως,

οδεύω πεζοπόρος εκεί που ξεδιψά ένας λυγμός.

Κι αφήνει το αποτύπωμά του ο ασθενής γιατρός.

Παίζοντας πρέφα χαμογελαστός.

Κενέ και όχι

horror vacui

Αναποδογυρίζω την υδρόγειο σφαίρα,

και κλείνω τα μάτια,
τη στριφογυρνάω και περιμένω να δω,
που θα πέσει η ουρά απ' τον χαρταετό.
Κι ο κλήρος σε ποιον,
πάντα πανταχού παρών.
Και σκέφτομαι και λέω: "Aν άνοιγαν οι ουρανοί,
θα έκλειναν το βλαμμένο στόμα τους πολλοί. Ουραγοί."
Αλλά έχει μόνο θάλασσα η γη.
Και δεν ήρθε ακόμα -που 'ναι την-
κείν' η γυνή, κυνηγημένη
να βάλει φωτιά κι αλάτι στην πληγή.
Κι ο Κώστας λέει: "Δε με λένε έτσι.
Κάποιοι με λένε όμως μπάτσο, σου αρέσει;"

29-4-20