Αρχίζει από μ,
σαν μελάνι στην πληγή,
αρμέγει το ιώδιο για να θρέψει την τομή,
ω Καίσαρ χαίρε! η μελογέννητη απ' τον αφρό,
μιας μαύρης θάλασσας σαν τον μέλανα ζωμό,
ίδια Αφροδίτη με οστρακιά για ρούχο διάφανο σε δέρμα γυμνό,
σαν την προβιά που κρύβει λύκο αντί γι' αμνό και κρέας ωμό,
μέσα στη μήτρα του χρόνου με τον καιρό γι' αμνιακό υγρό,
λιμοκτονεί και τον τρώει και πίνει αυτό το σπασμένο νερό,
για να ζυμώσει τον μούστο στης άμουσης ποιήτριας τον τοκετό,
σε οινόμελο γλυκό και ζεστό σαν της λάβας τ' ορυκτό.
Η γοερή κραυγή στο μνήμα λιώνει σε άλαλο λυγμό,
"memento mori manifesto" μουρμουρίζει, μύχιο μυστικό.
