Ανοίγω τα μάτια και είσαι εδώ,
το χέρι μου μες στο δικό σου σα φυλαχτό.
Κλείνω τα μάτια κι αρθρώνω μια λέξη,
τ' ανοίγω,
τα δάχτυλά σου στα δικά μου έχεις πλέξει.
Κλείνω τα μάτια,
ακούω "σ' αγαπώ",
τ' ανοιγοκλείνω,
για να πειστώ,
είσαι εδώ;

XANAX

Αν ένα βλέμμα στον ουρανό,
μπορούσε ν' απαλύνει τον πόνο,
θα άρμεγε απ' τους γαλαξίες δάκρυα η αιχμή του δόρατος,
καθώς τρυπάει την κοιλότητα του νου αδιόρατος.
Κείνη την ώρα που ο ήλιος χύνεται και σβήνει μες στη θάλασσα,
σαν τη σταγόνα αίμα που διαλύεται νωπή σε μια σύριγγα,
ενώ εσύ, άηχος κι άφαντος, αναφωνείς, "Αγαλλίασα!"
Με τα φρένα σώα.
Και θες να με ρωτήσεις πάλι την ώρα.
Στ' όνειρό μου χτες τη νύχτα,
ναι, νομίζω την ξαναείδα,
σα Δαμόκλειος σπάθη κρεμόταν απ' του ρολογιού της ζωής την αλυσίδα,
κι ένα εκκρεμές αντηχούσε στα τυφλά μέσα από μια σπασμένη πυξίδα.
Κι έστρωσα το κρεβάτι μου ξανά.
Και ξανά. Και ξανά.
Ώσπου ήρθε και με βρήκε το πρωί με τον Μορφέα αγκαλιά.
Πίσω από μάτια μισόκλειστα να τον ταΐζω φιλιά,
σαν μέλι ήταν ρευστά και
όνειρα γλυκά.