Ο τρελός

Αγουροξυπνημένο αγόρι,

άλειψε το γυμνό στήθος σου μέλι,

να ημερέψει η πεινασμένη αγέλη,

με μια ηλιαχτίδα στο κυνήγι για την ίριδα πρόωρη.

Οι δρασκελιές της αλήθειας

λάμπουν στο φως της νύχτας,

πισωπατώντας με γαμψά νύχια,

πίνοντας απ' της σιωπής τα παραγάδια 

σε πηγάδια με μυστικά μύχια.

Η γη γυρίζει ολοταχώς,

και μια φρενοβλαβής πανσέληνος,

της άνοιξης δορυφόρος,

συγκλίνει με το γυάλινο στόμα

και τα κόκκινα μάτια που έχει ο τρελός.

Αναλύεται σε δάκρυα, ψυχαγκασμός,

οι λυγμοί του σπάνε σαν κατάρτι,

Αιόλου ασκός,

κι ένας τόσο ωραίος κέρινος λαιμός

χρωματίζει τις κραυγές του, οδυρμός.

Κύκνος στο φάσμα σκότους.

Συγκλονιστικός.

Μαργαριταρένια ζάρια

Όνειρο που ήρθες μες από κραυγές, 

το "σ' αγαπώ" να μου πεις ψιθυριστά μα δε σάλεψες, 

όταν σου φώναξα τρέχοντας "έλα",

μες απ' τον κουρνιαχτό που στροβιλίζει τον πυθμένα.

Λύκου ουρλιαχτό στης αβύσσου το βλέμμα, κλείσε τ' αυτιά σου στις εμβοές,

τα δάχτυλα σου ένα ένα, 

γίνονται κέρινες γροθιές.

Σειρήνες με παλάμες ιδρωμένες, 

στεγνές χιονονιφάδες που παγώνουν τις καρδιές.

Και το αίμα.

Συναγερμοί και κώδωνες από γυαλί, 

η μοναξιά σπάει σαν τιμόνι χωρίς φρένα, 

ίλιγγος και ναυτία αλγεινή,

το αγκυροβόλι κουκίδα αλάργα στον ορίζοντα τρένα,

όσο ο πάγος λιώνει και λιώνει, 

και να' ναι τόσοι καπετάνιοι μόνοι χωρίς τρίαινα. 

Πόνος που μόνο δυναμώνει. 

Σαν τη φωνή που πνίγει η αγχόνη.