Εφιάλτες

Αναμασώντας λόγια και καταπίνοντας σιωπές,

χειρονομίες και νεύματα που δεν είδες,

μια τυμπανοκρουσία υπνωτίζει τις ιαχές,

που σου τρυπάν με διαμπερείς κραυγές τα μηλίγγια.

Οι ακτίνες του ποδηλάτου μου ξεσκίζουν τις φτέρνες,

ξυπόλητα άλογα οργώνουν συρτά με ματσέτες,

κι ο αρκουδιάρης το ντέφι χτυπά σε ματωμένα πηλίκια.

Μια καταιγίδα σφυρίζει στον Δία,

οι κλέφτες μπαίνουν σ' ανήλιαγα σφαγεία,

και η βροχή που μαστιγώνει φοράει παρωπίδα θεία.

Λες δες

Κόβω βόλτες μες στις ράγες,

απαισιόδοξο τραγουδάκι που γράφει στροφές,

για όλ' αυτά που δε διάβασες,

όταν έσκισες το γράμμα μου χτες.

Οι δρόμοι γλιστράνε στα σκοτεινά,

σημαίες μεσίστιες αφήνουνε χνάρια,

μια μπάλα κλωτσάνε τα παιδιά,

και κάνουν ευχές σε σκουριασμένα λυχνάρια.

Και ξημερώνει μια σελήνη ολόγιομη ουλές,

κι ο πόνος είναι κόκκινος που αστροφέγγει στις καρδιές.

3

Μ' ένα υγρό φιλί

για κάθε νεκρική σιωπή που ελλοχεύει,

και στόμα γεμάτο απ' το περσινό στυφό κρασί,

σε ρωτάω για το κυνήγι μ' όλο τ' ασκέρι

και μου απαντάς με ταπεινοφροσύνη πως δεν ήμουν εκεί,

θα μαδήσω μαργαρίτες να δω πού θα βγει.

2

Κρατάς την καρδιά μου στα δυο σου χέρια,

που 'ναι κόκκινα από λερωμένα μαχαίρια,

και ψιθυρίζεις πως μόνο μεσ' απ' αυτή μπορείς να με δεις,

γιατί τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής.

Κι όταν κοιτάς ψάχνοντας στα σκοτάδια κάτι για να πιαστείς,

το βλέμμα σου χάνεται στον έρωτα που προσπαθείς ν' απεκδυθείς.

Για να με δεις και

-μην το πεις- 

μ' ένα βουβό νεύμα συστολής,

να σε καλώ σαν Σειρήνα να 'ρθεις.

1

Στα όνειρά μου ξεσπάει τρικυμία

κι εσύ είσαι πάντα εκεί, φρουρός με αϋπνία,

να μου κρατάς το χέρι στης θύελλας τη μανία,

σε μια αγκαλιά που με κρατά νηφάλια

όταν ο ανεμοδείκτης σημαδεύει της ώρας τα λεπτά,

κι η θάλασσα καταβροχθίζει βράχια 

κι απέλπιδα ουρλιαχτά,

και οι στιγμές σέρνονται μία, μία,

σαν τα σκουλήκια,

που λαχταρούν με καρτερία,

του χρόνου την αδηφάγα τους λεία,

στον αφαλό της γης που δένει τ' αλμυρίκια

και κόβει τους λυγμούς με λαιμαργία.

Να ψαρεύεις στα πλημμυρισμένα μου μάτια,

τον λόγο που τρέχουν ποτάμια μ' αλάτια,

και να χαμογελάς με νηνεμία.

Απαγγελία

Πες μου κάτι που δεν έχω ακούσει ακόμα,

ένα τραγούδι που να μη μοιάζει,

με την ημέρα που όταν χαράζει,

αποκηρύσσει των άστρων το στρώμα.

Μια ιστορία που δε σπαράζει.

σε νανουρίζει και δε μουσκεύει,

το μαξιλάρι που αφήνεις των δοντιών σου το αποτύπωμα.

Πες μου αν θέλεις ένα ψέμα,

κάτω απ' το φως που αλλάζει των ματιών σου το χρώμα,

πως το φιλί σου δε σπάει,

σαν τη φωνή σου που με μεθάει.

για να μου βάψει τα χείλη με αίμα.

Διαφανές σαν νερό

Να άκουγα για μια φορά τη σειρήνα,

ν' αναβοσβήνει όπως το κινητό όταν έρχεται μήνυμα,

και να φύσαγα ένα κερί χωρίς να φοβάμαι πως είναι αποκύημα.

Φανταστικέ μου φίλε σε είδα, 

να στέκεσαι να με κοιτάς με το στόμα ανοιχτό, 

γιατί σαν χίμαιρα όασης αντικατοπτριζόμουν στων ματιών σου τον θαλασσινό αχό.

Μ' ένα σου γέλιο υπόκωφο μου κάλυψες το ουρλιαχτό, 

μ' ακόμα πάλλομαι στης αρρυθμίας σου τον αριθμό.

Ακούω το τηλέφωνο και καρδιοχτυπώ.