Friday, May 14, 2021

Etiam in morte, superest amor

The castle by the lake, make my eyes wet, 
every time I caught myself thinking with a thought so bare. 
Like a bleached camisole unwilling to put on, 
it dresses the temples of my musing with a naked hand so cold. 
‘Tis a house of cards built in the sandstorm,
 falling apart and in love at first sight, 
while waving goodbye in the eye of the cyclone. 
The castle by the lake, 
 
-was it called Chillon? 
Αnd who was the prisoner that Byron carved his name for?-, 
 
stands frozen in time like a souvenir unfold, 
shivering fondly under the sun fondle;
behind clouds of redemption full of black snow, 
lies heavy like lids red and tired looking forward to fall. 
The Harvester's panting on the wallflower's throat, 
painting his words of remorse out of breathe with a voice so hoarse: 
 
 -Le cavalier sans coeur me rend malade, j'ai peur!
 Le danse macabre et l'air du temps sur terre! 
 
Paler than ever you can hear him summon, 
see plague had its share many a time on this plateau.
Fair and square in circular motions his sickle tunes on, 
to the heartless beat of the heartsick and the lone.
 
His snoring melts away as I dream on.
 
 23-9-2017

Tuesday, May 11, 2021

Γράμμα

Τα υγρά σου χείλη έχουν γεύση από μουσική,
πάνω τους σπαρταράνε χίλιοι ρυθμοί.
Με μάτια στεγνά περιμένω τη στιγμή, 
που θα τα διαβάσω να ορκίζονται πως είμαι κουφή.
Κι όπως θα λιώνουν πάνω τους, σα βουλοκέρι,
οι αμέτρητοί σου αφορισμοί, 
ο άσβεστος πόθος μου δε θα λαχταρά 
παρά ένα φιλί. 
Για να πνίξει την πλήξη στην κλεψύδρα
που χωρίς πυξίδα αμμοραγεί.
Μα εσύ μ' αποκαλείς Σίβυλλα με γλώσσα νεκρή.

Sunday, May 9, 2021

Ad perpetuam (damnatio) memoriam

memento mori

 
(Για ποιον) χτυπά η καμπάνα άναρθρα
πάνω απ' το ψέλλισμα της βροχής στα πλακόστρωτα. 
Στις γειτονιές του μόχθου και του έρωτα, 
οι τοίχοι έχουν τη δική τους ιστορία, για ρώτα.
Περνά περνά η πεταλούδα, 
πάνω απ' του μνήματος τα λούλουδα.

Sunday, May 2, 2021

ΞΕΚΑΘΑΡΑ

Και μου είπες πως θα έρθεις να με βρεις, 
πριν η πενία της πένας κατασπαράξει τις προφάσεις, 
τροχισμένες στις επάλξεις που προσπαθείς ν' αποτινάξεις,
σέρνοντας αυταπάτες της στιγμής.
Ακονίζοντας αποχαιρετιστήριες λέξεις
που θα γράψεις για να με πληγώσεις 
πριν αυτοτραυματιστείς. 
Σημαδεύοντας την καρδιά, 
με ατσάλινα νεύρα, πριν το μελάνι γίνει αίμα,
κι εσύ ανερυθρίαστα το βάλεις στα πόδια,
σαν υποκλοπέας βιοπαλαιστής,
ψεύδορκος αληθοφανής νομοταγής. 
"Μια αστοχία ακόμα" θα προσθέσεις, 
πριν στο επόμενο απρόσφορο έδαφος χαθείς, 
για να εξιχνιάσεις κατά λάθος τις προθέσεις, 
προφέροντας απερίφραστα τις παρενθέσεις της σιωπής.  

11-4-21