9-9-15

I didn't see how you vanished cause i was looking for my alibis.
And then, in slow motion, like a faded deja vu you had in some past life that you're still tied up to, 

I heard you yell "Watch out!" in a gloomy way so blue. 

Alas, I lost my knight that damp misty night when we played under the starry like domino unfallen sky. But my horse is still alive you see.

Cause your kingdom wasn't good enough for me.
And as this reminded of Shakespeare,

I whispered to myself "Oh really? You don't say!". 

But the clock was ticking anyway, 

like a hammer spreading your nerves all over in delay, 

and my breathe was chasing my heartbeat 

that finally gave into the sandrop that covered my eyesight. 

For a moment I thought it's gonna break like the hourglass, 

but then the poor bell sounded.

And I was out of class. 

Λεξικό αγνώστων ανθρώπων

Και κανά δυο,

στον θάλαμο τον σκοτεινό και άδειο,

μαύρη σελίδα αποτυπώνω κάθε στιγμή που θριαμβικά επιβιώνω,

μες στον χρόνο τον χαμένο που παγώνει κι εγώ λιώνω,

νοτισμένη στο ελεύθερο πνεύμα του οινόμελου το άγριο, διαυγές σαν όνειρο και ιερά καθάριο, αποσταγμένο με στυγνή μελάνη εμποτισμένη ρόδινο ιώδιο,

καυτηριάζοντας αυτό που όλο ανοίγει σα μπουμπούκι νωπό και με κάνει να ματώνω,

την τρελή αγάπη νοσταλγώ,

δίχως να το μετανιώνω 

κάθε λεπτό που νιώθω ν' αργώ

αναπόδραστα το τέλος να διακρίνω,

ενώ πάω κάτι να πω μα με στόμα κλειστό το αλμυρό αναφιλητό καταπίνω,

για ν' απομακρυνθώ όσο μπορώ ενώ τα πάντα στην ομίχλη σβήνω,

σαν τη δίψα που με το νερό απ' τις χιονονιφάδες πίνω, 

πριν προλάβω να παραδεχτώ μουδιασμένη απ' τ' όνειρο που όλο συγκλίνω ,  πως

-αφού με πλημμυρίσει πόνο ο πανικός,

και βάψει υγρά το δωμάτιο ο καπνός

κι ένεση γνέσει για να υφάνει μάλλινο ιμάτιο από φως,

που τρώει η όραση σαν σκόρος ,

μωλωπισμένος ζουμερός καρπός με εκχυμώσεις περιβραχιόνιου πένθους,

συσκοτισμένος λήθαργος, παλμός εμπύρετος,

συνεσταλμένες κόρες κοκκινίζουν και διαστέλλονται με ρίγος-

 

είμαι ναι για κλινική,

κι αυτό πάει να πει τέχνη καλή,

με τη θαλάμη γεμισμένη να μου γλείφει την πληγή,

την άρνηση ακούω ανακουφιστικά με θαλπωρή.

Καθώς προβάλλει θαλερή, ωσάν το νευρικό κλωνί,

μι’ ανάγλυφη γλυπτή πτυχή,

τόσο μα τόσο καλλιτεχνική,

όλο ταμπεραμέντο, μπρίο και ψυχή, 

του Πυγμαλίωνα το σύγκρυο στου γαλαξία τη μουσική,

σπαρταριστό ουράνιο σώμα σ' εξαΰλωση απτή.

 

Κι εν δυο τρία στη σκιά,

σαν τον καραγκιόζη βηματίζω αμφιθεατρικά,

με προβολέα κιαροσκούρο και μέλι στον καμβά,

και να η Μέδουσα στων Ελαιών το Όρος,

να μου χαμογελά καθώς,

με δόντια κόβεται ο ομφάλιος λώρος,

κι ο Καραβάτζιο πιο ‘κει,

τα μάτια απασφαλίζει με το πηχτό μολύβι, συναγερμός!

πριν τα σφαλίσει με την ωδίνη που τρέχει απ΄το σβηστό κερί ίδια κλαυθμός,

για να τραπεί σε τακτική φυγή,

όλο τάξη και ασφάλεια και σύνταξη πεζή.

 

Το κυνηγετικό κέρας της Αμάλθειας αστραπιαίο φλας,

υπό την καταιγίδα φάρος που απηχεί backlash,

ενώ ο όρμος των Σειρήνων πήχη τον πήχη αντιλαλεί,

σα φυλακή που δεξιοτεχνικά στην γκαλερί μι' αρχή εγκαλεί,

τσίρκου παράσταση με σχοινοβάτη πρωταγωνιστή,

όσο στο θέατρο του παραλόγου ο διανθισμένος λογισμός, 

του κλέβει το κλέος επιταχύνοντας στην άσφαλτο σαν αναβάτης motocross, 

ο λάθος λόγος να παρελαύνει ορθός

ενώ η κάθοδος ακολουθεί ολοταχώς,

μα δε θα πέσει αμαχητί,

όχι αυτός,

τροχοπέδη με χειροπέδες κι αχίλλειος πτέρνα διαμπερή,

η ιπποδύναμη του Χείρωνα σε χειρωνακτική λαβή,

τας φρένας σώας και αβλαβή.

Για μας

Δεν έχει σημασία πού το πας, 

σημασία έχει να μου μιλάς, 

κι άσε τα ψέματα και πες τους

ό,τι μας είπε κι ο Δεληβοριάς.

Ποιαν αγαπάς και ποια φιλάς,

γιατί εμένα με αγγίζει ο ρυθμός που τραγουδάς,

κι ο ήχος της φωνής σου που με κόβει

όταν σπάει και σκιρτάς.

Κι αν έμεινε κάτι τώρα πια για μας,

είναι μονάχα που πονάω όταν σ' ακούω να πονάς.

Κι η ανεμελιά μας που επιστρέφει κάθε

που μες απ' τις φωτογραφίες με κοιτάς.

Φιλί

Στον φανταστικό μου φίλο 

Του χρόνου η μήτρα πονάει πάντα για την κάθε νεογέννητη στιγμή, 

που δεν πρόλαβε ποτέ να γεράσει πριν μπουμπουκιάσουν

του αθάνατου άνθους οι καρποί, 

του έρωτα που ανέκαθεν σπέρνει για τον θεριστή. 

Ενθάδε κείται η διάσταση,

αναστάσιμα νεκρή. 

Κι η ζωή την ξεπαγώνει

κι ενώνει, 

γιατί τα πάντα ρει. 

Σαν το δάκρυ που κυλάει,

πριν στεγνώσει στων χειλιών την παρυφή.