Μούχρωμα

Είμαι ένας φάρος που αναβοσβήνει,
σαν άστρο που ψυχορραγεί γνέφοντας στη σελήνη.
Και του ήλιου το φως, ένας οδοντωτός κλοιός,
που με ματώνει σα νυγμός,
αναμασώντας λες, λέξεις ανείπωτες μα ηχηρές,
που βάφουν το πυρακτωμένο πέλαγος,
με ρέκβιεμ νότες νοτισμένες στο έρεβος,
μαύρο όπως ο επιτάφιος,
και carpe diem η επωδός.
 
Στου καρβουνιάρη τον μουχρό καπνό χορεύει ένα χρωματιστό φτερό,
αργόσυρτα μες στη βουή απ' του συρμού το αργυρό αγκομαχητό,
ακούγεται σαν γλάρου ωδή σ’ ατμόπολοιο υγρό,
κι εγώ ανάβω ένα τσιγάρο με τη σπίθα των ματιών σου κι απορώ.