Όταν δε μπορείς να κοιμηθείς,
κλείνεις τα μάτια κι ονειρεύεσαι πως το κάνεις.
Και όταν αρμέγεις τις λέξεις,
να τις ανακατέψεις με μέλι,
μονορούφι να τις πιεις,
ξέρεις πως λάκτινοι σταλακτίτες,

σπάνε ρευστοί,
πάνω σε μια ρουμπινένια καρδιά αρραγή.
Κι ο ήλιος χαράζει τη γη.

Ubiquiet

Όταν θα μπορείς ν’ ανασαίνεις ελεύθερα,
θα σκεφτείς λίγο κι εμένα.
Με την κομμένη πνοή
και την ψυχή στο στόμα.
Που δε φίλησα.
Με τα ιδρωμένα χέρια που δεν άγγιξα
και το λαχάνιασμα που δεν πρόκαμα.
Να φτάσω.

Κι αν εσύ δεν είσαι εγώ,
είσαι σίγουρα εδώ.
Γύρω.

30-9-20