Προσπαθώ να καταλάβω τι 'ναι αυτό,
που δεν καταλαβαίνω σαν επαναλαμβάνω την επωδό:
"Σπύρο σ' αγαπώ".
Βγες απ' τον κούφιο σου κόσμο, κοίτα έξω,
υπάρχουν αμετατόπιστες πιστότητες στις λέξεις που υπονοώ.
Μνεία σε διαφανές βιτρό,
επιτύμβια στήλη άλατος σε μνήμα λιθοσκέπαστο διψάει για νερό.
Η πυγμή στη γροθιά της ταξικής μας πάλης,
το φιλί στα χείλια μιας άλλης,
μια στιγμή, το θέμα είναι λεπτό,
κι αν ο έρως χρόνια δεν κοιτά κι είναι τυφλός σαν τη δικαιοσύνη,
(έφτασε η ώρα να τα εκατοστίσει η κυκλοθυμική σελήνη)
αυτός εκεί είναι ένας μπάτσος χωρίς αιδώ, +στολή και αισχύνη;
Ναι.
Πολύχρωμες σειρήνες και άκαρπος γόος.
Η φλέβα της άνοιξης στενεύει ίδια κλοιός,
χτυπάει στην καρδιά του σκότους σαν πολιορκητικός κριός.
Άκρατο κρασί και κράση κραταιή,
ιδιοσυγκρασία στην αλλοτρίωση ιδιώνυμη,
κι εβίβα γεια να πιούμε του αποχωρισμού το υπό διύλιση ποτήρι,
διάστικτο με διαμπερές κόκκινο μολύβι,
κάνοντας πρόποση στη μνήμη.
Mια φορά κι έναν καιρό των κερασιών,
ποιος θα συγκεράσει την άληστη στολή των μελανοχιτώνων;
Κι ο Σπύρος έγινε τραγουδοποιός,
με ήθος, άνευ όρων παραδόσεων,
τοις μετρητοίς μισθωτός,
λαβωμένος απολαβών τίτλων τιμών,
Κιχώτης Δον, ντιν νταν ντον,
ακίνδυνος εκφραστής κρουστός
ανέραστα περιφραστικός κώδων,
ενορχηστρωτής κουφών
με κουστωδία παραλλαγμένων αλαλαγμών,
μετρονόμος κλεφτών ματιών σε
αδιάρρηκτα ιμάτια απαλλαγμένων λυγμών,
ο ένας και μοναδικός,
μισός μύθος αστικός, εξ΄ολοκλήρου αγαποιητικός.
