Reductio ad absurdum

Ανέβηκε στο πιο ψηλό κλαδί,

αγναντεύοντας το ηλιόλουστο πέλαγος με βλέμμα κατακτητή,

και βούτηξε με τη φαντασία του στο μπλε νερό,

κοιτάζοντας με προσμονή τον καθαρό ουρανό.

Και φίλησε τη γη με τα δυο του χείλη,

όταν έπεσε κάτω σε στάση παλαιστή.

Οι χαμένες του ελπίδες είχαν πετάξει

μα η ψυχή του ήταν ακόμα σκαρφαλωμένη εκεί.

Και δε χρειαζόταν να ψάξει να την βρει.

Φευ βολάν

Και πρέπει να φύγω είπε, 

όπως φεύγουν τα χελιδόνια για την Αφρική, 

όπως οι Βεδουΐνοι για το στερνό τους ταξίδι 

με μια στρώση άμμου στα πελιδνά τους χείλη, 

όπως η θάλασσα μετά την παλίρροια 

γλείφοντας τα δάκρυα από ένα κοχύλι, 

όπως μια νύφη μες στην ταχεία που βουίζει 

κουνάει με νοσταλγία αργά το λευκό της μαντήλι, 

πριν να αφήσει στο τζάμι μελίρρυτα το κόκκινό της φιλί, 

σα βουλοκέρι που τη μοίρα σφραγίζει 

σε άλικο γράμμα από άγραφο χαρτί, 

μέλαν σώμα ουράνιο σε γαλαξία διαυγή,

κενή επιστολή με μαύρη επιταγή, 

που δε θα φτάσει αλίμονο σε χέρια ασφαλή. 

 

Και πρέπει να φύγω σαν το χιόνι 

που ποτισμένο στο αίμα σιγολιώνει 

και σαν τη φωτιά που της βροχής τον στεναγμό αναλιγώνει 

και σαν την πεταλούδα που γίνεται ένα με την ανεμώνη 

μεσα σε πέταλα που αγγίζει με τη δαχτυλήθρα η μνήμη μόνη, 

και πρέπει να φύγω είπε,

σαν την ηρωίδα σ’ ένα έργο που τελειώνει, 

πρέπει να φύγω είπε πάλι 

κι ίσως να έφευγα αν ήμουν κάποια άλλη.