ΘΕΡΕΤΡΟ

Παλεύω να διώξω απόηχους,

λαγαρούς λυγμούς απο υδροστρόβιλους,

και σαν τον Ρομπέν των Δασών,

φίλων των φύλλων μεν και των αιχμών,

κι όλους τους τοξοβόλους κυνηγημένους ανά τους αιώνες των

τεσσάρων εποχών,

χιμάω να σκίσω τη μύτη του βέλους απο κορμούς,

κουκουλομένων μοσχοβολιστών χειρονακτών ξυλοκόπων μεσόκοπων, 

που όλο καλούν του χριστουγεννιάτικου δέντρου το κλέος να δουν, -να τα πουν; να τα πουν;-  

με γυμνό μάτι να εποφθαλμιούν, 

τον αφαλό του γητεμένου ίταμου να σπάσουν,

που στον φλοιό του χαραγμένες καρδιές αιμάσσουσων

μουσών απαστράπτουν ,  

από έρωτες κεραυνοβόλους που στο ρετσίνι λιμνάζουν,

στο διηνεκές της συμβολής με βεληνεκές έλξης πόλους γεμισμένων

θαλάμων,

χειμαδιών που το άνθος της νιότης βραδυμονούν να μαράνουν.

ΕΞΑΙΡΕΙΣ

Δε με ξέρεις, 
μάθε μου πώς τα καταφέρνεις βόλτα, 
αλλά από την ανάποδη κι όχι σε άθυρα κατώφλια, 
που δίχως κλειδαριά και πόρτα, 
χρόνος μπαίνει, ψυχή βγαίνει,
μα η αβυσσαλέα ασυλία μένει.
Για να λυμαίνεται ανεμοδαρμένη μια όψη θλιμμένη,
σε πέτρα και αλάτι απ' τον ιδρώτα λαξεμένη. 
Κι αν είσαι κάβος που δένει,
έχεις την άγκυρα από χέρι κομμένη, 
βλέφαρα που βαραίνουν, 
και βλέμμα που λέει:
"Ο θάνατος με κυνηγάει μια ζωή 
κι η γλώσσα μου γι' αυτό έχει λυθεί, 
μπας και προλάβει τίποτα να πει, 
που όλο διψασμένη τρέχει και δε φτάνει στην πηγή."

Νανούρισμα

Το βλέμμα σου μ' ακολουθεί παντού,

αλλά δεν είμαι εκκρεμές για να σε υπνωτίσω,

με κείνον τον ρυθμό του διάφανου ήχου που με κάνει να δακρύζω, πίσσα,

ενώ παλεύω σαν το φτερό ν' αντισταθώ με λύσσα,

στου βοριά τη μανιασμένη ανάσα,

που απ' το μαγγανοπήγαδο του άσημου διάττοντα αστέρα άντλησα με πείσμα.

Ένας ανεμιστήρας χρυσοκεντάει τη σιωπή,

κι εγώ δαγκώνω τα χείλη λες κι ειναι μπαλόνι

για να μείνω αλύγιστη κλωστή,

κάτω απ' το βάρος της φωνής σου που με παραλύει σαν παιδί.