Φαντασμαγορικό

Άνοιξα το παράθυρο,

κι ένα αεράκι τόσο μειλίχιο

ρυτίδωσε στο τζάμι της αναμμένης κηρήθρας τον αντικατοπτρισμό, 

σαν κύμα ήχου από το κέρας που διαπερνά τη λεία σ' αναίμακτο φονικό, 

άκουσα την καρδιά μου να καλπάζει με στέρεο ρυθμό, 

κι έγινε τρικυμία εν ποτήριω ξέχειλο μπύρα σαν το χρυσόμαλλο δέρας για φίλο πιστό, 

αναπολώντας τον νόστο

για να ξηλώσει με πυγμή σαν την αιχμή του βέλους 

της Πηνελόπης το υφαντό, 

κι έδωσα όρκο ιερό, 

να μη μου πάρεις το μυαλό,

όχι πριν τη φωνή σου αφουγκραστώ

και το στόμα σου με την εύθραυστη γλώσσα ασπαστώ.

Opera terre

Γέμισαν παιδιά πνιγμένα οι θάλασσες,

με δάκρυα ποτάμια σαν τη γη μάνα γέννησες, 

κι οι τοίχοι στα σχολεία στάζουνε αίμα από σβάστικες.

Ναζιστικοί χαιρετισμοί σε μπάτσους γλάστρες ζαρντινιέρες με πανσέδες, 

για λίπασμα λίπος από ωμές πανσέτες, 

και λίγο πριν βγουν οι ματσέτες, για δες.

Η στάχτη στα μάτια τσούζει σαν αλάτι στις πληγές.

Luna Rossa

Φύλλα σαν πεφταστέρια βρέχει με τον αγέρα, 

γίνεται η μέρα νύχτα,

με μια πανσέληνη λιακάδα στα μετέωρα. 

Κι όπως στις ρίζες της ροδιάς κάθισα κι έκλαψα μεμιάς, 

είδα του Παύλου το χυμένο αίμα,

να πνίγει τους φασίστες στο μουσκεμένο λιόγερμα.

 

Kαι αγαλλίασε η πλάση μονομιάς

κι η γη κι ο ουρανός,

σαν Άτλας ξέσκεπος λουσμένος στο φως,

του μόχθου δορυφόρος κι απεργός. 

Αχέροντας

Αγάπησα τη σκιά που άνθιζε με περιπάθεια τα μαβιά πρωινά,
μες στα μενεξελιά λιβάδια με τη λουλακί φορεσιά, 

το αίμα του Λόρκα στράγγιζε για να σβήσει της λάβας τη δίψα,

με την αχλή που περονιάζει των ζωντανών τα κόκαλα όλο αραθυμιά.

 

Μα το περιστέρι που έστειλα στο απόβραδο του νοτιά, 

δε βρήκε ρότα να μου φέρει νέα, 

απ' της γης τα χνάρια τα ωχρά,

που καλυμμένα πίσω από χνότα όλο αψάδα,

αχνοφεγγίζαν κάτω απ' το Σέλας

νωπά ακόμα απ' τη φωτιά.

 

Κι έμεινα να προσμένω της αρπαγμένης Περσεφόνης τα υγρά φιλιά, 

απάνω στο κελαρυστό ποτάμι που νότα τη νότα κυλά σα μελωδία ληθαργικά.

 

Να λησμονήσω των κυμάτων τον παλμό που αναμαλλιάζουν του κάβου τον φονιά.

Αν η φωνή σου έφτανε στ' αυτιά μου γι' άλλη μια φορά, 

θα έκλεινα τα μάτια μου όλο προσμονή να την ακούσω πιο καθαρά.

 

Και αν μπορούσα να κοιτάξω μες στα μάτια σου ξανά, 

θ' αντίκρυζα τον χρόνο όλο ηδυπάθεια να καθρεφτίζεται κρυφά.

 

Και αν το χέρι σου γινόταν να λύσει πάλι τη μπερδεμένη μου μιλιά, 

σφιχτοδεμένη πάνω στο στόμα μου, το τραγανό φιλί σου που λαχταρά, 

 

-σαν Ανδρομέδα που πλέκει στεφάνι με της Μέδουσας τα μαλλιά, 

πασχίζοντας του Προμηθέα τα σπλάχνα να πάρει για λίγο μια αγκαλιά,

με τη φωτιά απ' τα στήθη του να λιώσει σαν πέπλο χιονιού τη σιωπή που μας κρατά μακριά-

 

και αν λοιπόν τα κατάφερνα όλα αυτά, 

έστω για μια στιγμή θ' αλάλαζε νικήτρια η ζωή,

πάνω στου θανάτου τη θηλιά.

 

Χορεύοντας ξέφρενα, τα βήματά της καλύπτουν τον ρόγχο που αγωνιά. 

 

28-5-18

Etiam in morte, superest amor

The castle by the lake, make my eyes wet, 

every time I caught myself thinking with a thought so bare. 

Like a bleached camisole unwilling to put on, 

it dresses the temples of my musing with a naked hand so cold. 

‘Tis a house of cards built in the sandstorm,

 falling apart and in love at first sight, 

while waving goodbye in the eye of the cyclone. 

The castle by the lake, 

 

-was it called Chillon? 

Αnd who was the prisoner that Byron carved his name for?-, 

 

stands frozen in time like a souvenir unfold, 

shivering fondly under the sun fondle;

behind clouds of redemption full of black snow, 

lies heavy like lids red and tired looking forward to fall. 

The Harvester's panting on the wallflower's throat, 

painting his words of remorse out of breathe with a voice so hoarse: 

 

 -Le cavalier sans coeur me rend malade, j'ai peur!

 Le danse macabre et l'air du temps sur terre! 

 

Paler than ever you can hear him summon, 

see plague had its share many a time on this plateau.

Fair and square in circular motions his sickle tunes on, 

to the heartless beat of the heartsick and the lone.

 

His snoring melts away as I dream on.

 

 23-9-2017

Γράμμα

Τα υγρά σου χείλη έχουν γεύση από μουσική,

πάνω τους σπαρταράνε χίλιοι ρυθμοί.

Με μάτια στεγνά περιμένω τη στιγμή, 

που θα τα διαβάσω να ορκίζονται πως είμαι κουφή.

Κι όπως θα λιώνουν πάνω τους, σα βουλοκέρι,

οι αμέτρητοί σου αφορισμοί, 

ο άσβεστος πόθος μου δε θα λαχταρά 

παρά ένα φιλί. 

Για να πνίξει την πλήξη στην κλεψύδρα

που χωρίς πυξίδα αμμοραγεί.

Μα εσύ μ' αποκαλείς Σίβυλλα με γλώσσα νεκρή.

Ad perpetuam (damnatio) memoriam

memento mori

 

(Για ποιον) χτυπά η καμπάνα άναρθρα

πάνω απ' το ψέλλισμα της βροχής στα πλακόστρωτα. 

Στις γειτονιές του μόχθου και του έρωτα, 

οι τοίχοι έχουν τη δική τους ιστορία, για ρώτα.

Περνά περνά η πεταλούδα, 

πάνω απ' του μνήματος τα λούλουδα.

ΞΕΚΑΘΑΡΑ

Και μου είπες πως θα έρθεις να με βρεις, 

πριν η πενία της πένας κατασπαράξει τις προφάσεις, 

τροχισμένες στις επάλξεις που προσπαθείς ν' αποτινάξεις,

σέρνοντας αυταπάτες της στιγμής.

Ακονίζοντας αποχαιρετιστήριες λέξεις

που θα γράψεις για να με πληγώσεις 

πριν αυτοτραυματιστείς. 

Σημαδεύοντας την καρδιά, 

με ατσάλινα νεύρα, πριν το μελάνι γίνει αίμα,

κι εσύ ανερυθρίαστα το βάλεις στα πόδια,

σαν υποκλοπέας βιοπαλαιστής,

ψεύδορκος αληθοφανής νομοταγής. 

"Μια αστοχία ακόμα" θα προσθέσεις, 

πριν στο επόμενο απρόσφορο έδαφος χαθείς, 

για να εξιχνιάσεις κατά λάθος τις προθέσεις, 

προφέροντας απερίφραστα τις παρενθέσεις της σιωπής.  

11-4-21

ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΞΑΣΤΕΡΑ

Δεν είναι όλοι οι ασφαλίτες αλήτες,
ρουφιάνοι, σπιούνοι και προβοκάτορες,
να πάνε σε πορείες να ρίχνουνε μολότοφ να καίνε ζαρντινιέρες,
όταν δεν κυνηγάνε μάγισσες.

Δεν είναι όλα τα σαπάκια, του παρακράτους ιταμοί,

χίτες, χαφιέδες και χουντικοί,
που ζούνε στον εμφύλιο μια σύρραξη

έχοντας φαντασίωση εμμονική,
να βίαζαν τις άμαχες πριν γίνουνε αντάρτισσες,

αφού δε σάπισαν κάτω απ' τη γη,
πριν κλείσουνε τον Μπελογιάννη φυλακή,

κι αφήσουν ορφανό της Έλλης το νεογέννητο παιδί.

Δεν είναι όλοι οι φασίστες πραιτοριανοί,
ούτε κι όλοι οι πράκτορες είναι μυστικοί,
αλλά όλοι οι εργάτες είναι νηστικοί.

Πυροτέχνημα σκάει

Με λένε Κ.Μ. για να θυμίζει καψιμί,
έγινα και πολιτικάντης,
αλλά δεν είμαι μάγος, ούτε ο Μάριο, ούτε μάντης.
Ούτε διαβάζω Τόμας Μαν γιατί είμαι ακαμάτης.
Στο θέατρο του παραλόγου θιασάρχης,
γράφω και ποίηση, να πάει χαμένη τόση μύηση;
Με λένε κλόουν μα είμαι σχοινοβάτης.
Στη μοναξιά της κορυφής,
με φόντο έδρανα βουλής,
ο σφυρηλάτης της ντροπής.
Τρως πασατέμπο για να μην ξεράσεις,
όσο με βλέπεις και μ'ακούς κι αηδιάζεις.
"¡No pasarán!" αν πεις,
αυθαδιάζεις. 

28-1-21