Δωσ' της κλώτσο να γυρίσει

παραμύθι ν' αρχινίσει 

 

Κόκκινη κλωστή δεμένη,
κόφ' τη η γλώσσα να λυθεί.
'Αλικοι κάλυκες γλύφουν

γιρλάντες γλυκανάλατες,

κι ευωδιαστό το παθανθές,
βάφει αναμνήσεις οδοντωτές.
Κόκκινη κλωστή δεμένη,
πορφυρή η ερωμένη.

https://www.youtube.com/watch?v=giRe6j523Xk

Bare foot

true love

Σπασμωδικά ρίγη,

ανατριχιάζουν σαν απέταλοι κρίνοι,

και ποιος θα τολμήσει να συγκρίνει,

το άλογο με τον ιππότη στη μάχη

πριν αυτή παιχνίδι γίνει.

Κι αν άντεχα να σε κοιτάξω

δίχως να στροβιλιστώ,

στη δίνη που μ’ερωτήσεις ντύνει

ένα επτασφράγιστο μυστικό,

θα ‘βλεπα την αλήθεια γυμνή

και όλο τέρψη,

να μου χαμογελά σαν πόρνη σε μέθεξη.

24-12-19

Ton nom de guerre de plus de plume of smoke mon coeur

Σύννεφο καπνού χωρίς παντελόνια 

Αν μ’ άφηνες να δω τα μάτια σου μόνο,

μα δε μ’ άφησες ούτε τριτόλεπτο,

Σπύρο;

Παρακαλώ μ’ερωτηματικό παρακαλώ,

ξαναπές το να σ’ακούσω να το λες μωρό μου.

Όσο φυλλομετρώ τα χρόνια στην πλάτη σου

-σ’αιώνες στιγμές, που χτυπούν σαν υψωμένες γροθιές,

απόηχα χαοτικούς λεπτοδείκτες του χτες-

πριν βρω φωνή ν’αρθρώσω τ’όνομά σου.

Si el poeta eres tú

Σκοτώνετε έναν άνθρωπο.

Με μάτια ανοιχτά,

να απορεί γιατί του χαμογελάν' ολ' οι άγνωστοι

σα να 'ταν μωρό μες στα σπάργανα.

Και σιγά,

σκοτώσατε έναν άνθρωπο,

χωρίς ομφάλιο λώρο

και χρόνια στα στήθη 39.

Σκοτώσατε έναν άνθρωπο και τίποτα άλλο.

Η καρδιά του δε σταμάτησε ποτέ να χτυπά.

17-12-19

https://www.instagram.com/p/B6PqXKLFPfl/

Wild is the wind

Ρουμπίνια ρόδινα ίριδες ζουμερές,

σε μάτια απύθμενες πετρελαιοπηγές,

αναβλύζουν μέσα από φωτός ρωγμές,

στης Κασταλίας το διηνεκές.

Λερναίες Ύδρες σε Μέδουσας κεφαλές,

βλέμμα απο παγερές φωνητικές χορδές,

εύθραυστες μ’ αδαμάντινα σκληρές,

χαράζουν κρύσταλλα σπασμένα όταν μου λες

πως ήρθε τάχατ’ ο καιρός,

να λιώσουν οι νεροποντές τις στάχτες,

κι οι κεραυνοί να βρουν αλλού στεριές.

13/14-12-19

Χρόνια Πολλά

Και πώς μπορείς να νιώθεις νεκρός,

αφού ένας νεκρός δε νιώθει,

καν πως δεν είναι ζωντανός.

Και για ποιο αδιέξοδο μιλάς συνεχώς,

τι πρωτότυπο, αγγλικός ορισμός,

όταν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Ξεκίνησες καλλιτέχνης και καταλήγεις (+)κριτικός.

Δεν έχεις μάτια στην πλάτη,

μα τι ωραία που τυφλώνει η φρεναπάτη,

κι ο έρωτας περνάει απ' το στομάχι,

μόνο αν είσαι νηστικός.

Λέω "νευραλγικός"

μπας και με καταπιεί ο πόνος, ωμός.

Δε θα πιω νερό στο όνομά σου όμως.

Μη και δαγκώσω το ποτήρι κι ασπαστώ σαν πιστός,

τη γεύση του αίματος που αφήνει ο οίνος, νωπός ,

ευλογημένα εύγλωττος σε βάπτισμα πυρός.

Νάμα ανείπωτης σοφίας, σιωπή ιχθύος

και υδροχοϊκός αστεϊσμός.

Της στεπας ο, σκυθικός αμνός σκυθρωπός.

Η άμμος στην κλεψύδρα που κρυσταλλώνει ο κεραυνός.

Η κρούστα απ' την πληγή που κλείνει ο χρόνος,

μα τι θεράπων ιατρός!

Ράμματα θρέφουν λόγια μασημένα,

το τατουάζ γράφει "έπεα πτερόεντα"

κι η γλώσσα κομμένη απο δόντια σπασμένα,

να πιπιλάει την καραμέλα

«μη σύρεις αλλά έλα»

με άνευ σημασίας αφορμή,

μα αιτία ανάγλυφη κι απτή,

(πνίγεσαι σε μια κουταλιά

μαύρο συκώτι η κόκκινο κρασί?)

γλείφοντας βουλωμένο γράμμα,

φορμόλης ανεπαίσθητο άγγιγμα,

ασφράγιστο ακόμα και προσάναμμα.

Beloved

Morrison 

Η εκμηδένιση προυποθέτει συνάθροιση

 και η διαμαρτυρία μπορεί να είναι και άλαλη. Βερμπαλίζω.

 Χαλάλι.

Ιπτάμενο χαλί,

 γνέφει για εμπιστοσύνη,

και του αργαλειού η κόκκινη κλωστή, δεμένη,

 στης Πηνελόπης την καισαρική τομή,

από απούσα εγκυμοσύνη,

 τύφλα να ‘χει η Ωραία Κοιμωμένη,

 κοιμάται μόνη, αγκαλιά με την ανέμη,

κάνει την 3η της ευχή

 συλλήβδην στο λυχνάρι του Αλαντίν,

και δες πώς τρεμοφέγγει,  η τυχερή,

σε  Ανεμοδαρμένα  Ύψη,

λες κι ειναι πεφταστέρι

με ουρά απο αστρίτη.

Ας παίξουμε σκάκι.

Θα γράψω σαν τον Έλιοτ για φρεναπάτη.

Γη και ελευθερία. Το κάθε κουτάκι.

 Άλικη αλυκή, γράμμα του γάμα, αλάτι στην πληγή. Θαύμα γεύση. (Γλυκιά Αγαπημένη) Θαυμαστική! Γλείφω τα δάχτυλά μου και πιπιλάω το δακρύβρεχτο μουνί. Τς τς. What a waste, oh dear.

God is dead, not mine.Filled

with poppies and burried fear in line.

8-10-19

Dearly

Toni

Τα μάτια σου άγγιξαν μία μία της φωνής μου τις χορδές,
και μου έδεσαν τη γλώσσα κόμπο μην κι απαντήσω στις αόρατες κραυγές,
σαν πρόβατο αόματο που βγήκε βόλτα μες στο λυκαυγές,
ακολουθώντας ίχνη που άφησε στο φρέσκο  χιόνι το χτες.
Τις παντομίμες απο δάχτυλα ξέχειλα θωπείες,
τα στόματα που έθρεψαν με λάκτινα δόντια λαγνείες,
τα στήθη που ανέπνευσαν νεογέννητες ευωδιές,
ρουφώντας ως το μεδούλι αέρα ελευθερίας,
από ρουθούνια που τα καίει ακόμα ένας κόκκινος λεκές.
Βάζοντας πλάτη σ' ασφυκτικές πληγές,
και λίπασμα για ρίζες που σπάνε αλυσίδες
κατάστικτες μαύρες κηλίδες, λευκή αισχύνη,
ωδίνες επονείδιστες και κρέπια απο ντροπές.
Σάβανα στης κόλασης τις διαστολές,
συνεσταλμένες κόρες,
ίριδες τυφλές.

30-9-19

Τ Ρ Α Υ Μ Α

Ο ύπνος έχει χίλια πρόσωπα.

Με τα χείλη σφιγμένα όλα.

Και τα ματια σφαλιστά,

για να διακρίνεις τη διαφορά,

της νεκρικής ακαμψίας

απ' του Μορφέα την αγκαλιά.

Των κλυδωνισμών τον τρυγμό,

της  βουής την ηχώ

και τις δονήσεις από ‘ναν καρδιακό παλμό.

νάνι νάνι το παιδί να κάνει

4-9-19