Θα ΄θελα να μιλήσω με τη σκιά μου για λίγο.
Και ποια είν’ αυτή; Πού να ξέρω.
Kαι είναι όντως δικιά μου;
Δεν ξέρω, πάντως είναι η σκιά μου.
Έγινε η από πάντα ήτανε;
H σκιά μου. Η δικιά μου.
Δε μιλάω μόνη μου.
Μιλάω στη σκιά μου.
Άνοιξε τα μάτια.
Ξέρω πώς σε λένε,
δεν το ξέχασα, μη φοβάσαι.
Άνοιξε τα μάτια Πάνο
και πες μου αν με θυμάσαι.
Δεν είμαι η μάνα μου
που φωνάζει υστερικά σαν τη δικιά σου.
Δεν είμαι ο φίλος σου,
που έχει ίδιο χρώμα μάτια με τα δικά σου.
Δεν είμαι η αδερφή σου και ούτε η ψυχή σου,
το πνεύμα σου ή η διαταραχή σου,
δεν ήμουν στην τάξη σου
προφεσόρα ντόκτοράς σου,
δεν είμαι το σώμα σου,
το στόμα σου
ή η αναπνοή σου.
Δεν είμαι τα λόγια σου,
η τρέλα ή η λογική σου.
Δεν είμαι ο αντίλογος στην απομόνωσή σου,
δεν είμαι το φερέφωνο μες στη σιωπή σου,
δεν είμαι το τίποτα στην ολότητά σου
και ούτε και το άπειρο μες στη μοναδικότητά σου.
Δεν είμαι ο αφαλός στην κοιλιά σου,
δεν είμαι το σχοινί στη θηλιά σου,
δεν είμαι ο γόρδιος δεσμός ή το μαχαίρι στην καρδιά σου.
Δεν είμαι ο κόμπος στον λαιμό σου,
ο έρωτας στο στομάχι σου,
ή το κλειδί στην κλειδαριά σου.
Το αντίβαρο στο ηθικό στην ακμή της ηλικίας σου.
Είμαι ακόμα εδώ και δεν είμαι δικιά σου.
