Luna Rossa

Φύλλα σαν πεφταστέρια βρέχει με τον αγέρα, 

γίνεται η μέρα νύχτα,

με μια πανσέληνη λιακάδα στα μετέωρα. 

Κι όπως στις ρίζες της ροδιάς κάθισα κι έκλαψα μεμιάς, 

είδα του Παύλου το χυμένο αίμα,

να πνίγει τους φασίστες στο μουσκεμένο λιόγερμα.

 

Kαι αγαλλίασε η πλάση μονομιάς

κι η γη κι ο ουρανός,

σαν Άτλας ξέσκεπος λουσμένος στο φως,

του μόχθου δορυφόρος κι απεργός. 

Αχέροντας

Αγάπησα τη σκιά που άνθιζε με περιπάθεια τα μαβιά πρωινά,
μες στα μενεξελιά λιβάδια με τη λουλακί φορεσιά, 

το αίμα του Λόρκα στράγγιζε για να σβήσει της λάβας τη δίψα,

με την αχλή που περονιάζει των ζωντανών τα κόκαλα όλο αραθυμιά.

 

Μα το περιστέρι που έστειλα στο απόβραδο του νοτιά, 

δε βρήκε ρότα να μου φέρει νέα, 

απ' της γης τα χνάρια τα ωχρά,

που καλυμμένα πίσω από χνότα όλο αψάδα,

αχνοφεγγίζαν κάτω απ' το Σέλας

νωπά ακόμα απ' τη φωτιά.

 

Κι έμεινα να προσμένω της αρπαγμένης Περσεφόνης τα υγρά φιλιά, 

απάνω στο κελαρυστό ποτάμι που νότα τη νότα κυλά σα μελωδία ληθαργικά.

 

Να λησμονήσω των κυμάτων τον παλμό που αναμαλλιάζουν του κάβου τον φονιά.

Αν η φωνή σου έφτανε στ' αυτιά μου γι' άλλη μια φορά, 

θα έκλεινα τα μάτια μου όλο προσμονή να την ακούσω πιο καθαρά.

 

Και αν μπορούσα να κοιτάξω μες στα μάτια σου ξανά, 

θ' αντίκρυζα τον χρόνο όλο ηδυπάθεια να καθρεφτίζεται κρυφά.

 

Και αν το χέρι σου γινόταν να λύσει πάλι τη μπερδεμένη μου μιλιά, 

σφιχτοδεμένη πάνω στο στόμα μου, το τραγανό φιλί σου που λαχταρά, 

 

-σαν Ανδρομέδα που πλέκει στεφάνι με της Μέδουσας τα μαλλιά, 

πασχίζοντας του Προμηθέα τα σπλάχνα να πάρει για λίγο μια αγκαλιά,

με τη φωτιά απ' τα στήθη του να λιώσει σαν πέπλο χιονιού τη σιωπή που μας κρατά μακριά-

 

και αν λοιπόν τα κατάφερνα όλα αυτά, 

έστω για μια στιγμή θ' αλάλαζε νικήτρια η ζωή,

πάνω στου θανάτου τη θηλιά.

 

Χορεύοντας ξέφρενα, τα βήματά της καλύπτουν τον ρόγχο που αγωνιά. 

 

28-5-18