Ένα χέρι σκάβει μέσα μου έτσι όπως αναβοσβήνει η φωνή μου,
καλώντας σε βοήθεια μια χείρα ,
που όμως να 'ναι μόνο η δική σου,
για να σ' ακούσω μες απ' τους λυγμούς μου να με αποκαλείς μοναδική σου,
και ξαφνικά ξεγλιστρά σαν οχιά μια σκέψη με βάρος βαθιά,
πέφτοντας σαν σταγόνα απ' το αμίλητο νερό κάτω απ' τη μηλιά,
πως σήμερα είν' η τυχερή μου μέρα όλο εύνοια πέρα για πέρα,
με την ευγνωμοσύνη για γνώμονα και τον χάρακα για φοβέρα.
