Τ Ρ Α Υ Μ Α

Ο ύπνος έχει χίλια πρόσωπα.

Με τα χείλη σφιγμένα όλα.

Και τα ματια σφαλιστά,

για να διακρίνεις τη διαφορά,

της νεκρικής ακαμψίας

απ' του Μορφέα την αγκαλιά.

Των κλυδωνισμών τον τρυγμό,

της  βουής την ηχώ

και τις δονήσεις από ‘ναν καρδιακό παλμό.

νάνι νάνι το παιδί να κάνει

4-9-19

Dou dizhu

Κι είχες το μυρωμένο μαξιλάρι να σε νανουρίζει όπως τον Αυτοκράτορα το αηδόνι,

και τι ντροπή, φώναξα τ’όνομά σου μα ήμουν κοιμισμένη και ποιος να τ'ακούσει, δεν ήσουν εκεί,

ούτε η φωνή σου- που ω θεοί,

αυτή η φωνή,

που με σκοτώνει για να γευτώ λίγο παράδεισο αυτοστιγμεί,-

ούτε η φωνή σου να μου αποκριθεί.

Πως δεν είναι πως, δεν έχει έρθει ο καιρός,

γιατί ήρθε κι έφυγε πριν γίνει άφαντος, αφήνοντας μόνο μια ηχώ για ενθύμιο,

 που αργοσβήνει σαν την πίστη απο να φλογερό ποιμνίο,

να σιγοψυθιρίζει με κομμένη ανάσα απ' το τρέξιμο, πως ήτανε πολύ νωρίς γι' αλήθειες,

όταν εσύ τότε δεν ήρθες,

και τώρα ειν' αργά για

όψιμες μετάνοιες.

Η μορφή σου πανηγυρίζει τη νίκη του χρόνου.
Δως μου το χέρι όπως κραδαίνεις το πνεύμα σου,

φορώντας την καρδιά σου στο μανίκι με τον κρυμμένο άσο σου.

13-8-19

Α(Τ)Ι(Τ)ΛΟ

Αν άρχιζα τώρα να μοιρολογώ,

θα έκοβες τις φωνητικές μου χορδές μία μία  για να μην ακουστώ;

Ή δεν το βλέπεις ούτε αυτό;

Λέω λοιπόν, πια να συγκροτηθώ,

πριν άλλη μια φορά σαν άγαλμα εκτεθώ.

Δεν είμαι αστή σαν τη Βιρτζίνια αλλά,

έχω δικό μου δωμάτιο τώρα πια.

Για να αναπληρώνει την απουσία,

του παιδικού που δεν είχα ποτέ κατά βάση κι ουσία.

Όμως μεγάλωσα πια.

Επιστροφή στα βασικά.

Κι όλοι οι κομμουνιστές που θυσιάστηκαν στη νυχτωδία,

για ένα αύριο που δεν ήτανε ποτέ ουτοπία,

φάροι ολοζώντανοι που θα φωτίζουν πάντα,

το εφήμερο που αιμορραγεί,

μες σε πυροτεχνήματα από άστρα απλανή.

Κι όσο η αδικία δε στερεύει,

η λάμψη σε μάτια ποτισμένα με οργή θα θεριεύει.

Κι όσο βλασταίνει το γόνιμο χώμα πάνω στη γη,

που' χει άξονα μια τροχοπέδη απούσα για περιστροφή,

κάθε νεκρού το σώμα όπως κυοφορεί γυμνή, 

παρτέρια θα γίνονται στεφάνια,

πάνω από λείψανα φωτοσυντεθειμένα,

να δώσουν το παρόν στου Μάη το εναργές κέλευσμα:

Αν κατρακύλαγες στις ακτές
που θαλασσοδέρνει ο βαρδάρης το λυκαυγές,

όλο λεβάντες πούσι γεμάτες
και ηλιαχτίδες κρυσταλλωμένες,
σαν παπαρούνες άοσμα φλογερές,

το μαύρο μάτι τους που καίνε αφιονισμένες,

κι όλο συστέλλονται αναψοκοκκινισμένες
ντροπή γεμάτες από χιονάτες σιωπές,

ολο αστροκεντημένες φρεναπάτες,
βλάβες και γκάζια και σελήνες γεμάτες,

μισόγιομοι ήλιοι που σπαρταρούν σαν υλικές ψυχές.

24-7-19

Crème de la Crematoria

Δε μιλάς να μην λυγίσεις μπας και σπάσει η σιωπή,

η φωνή μου όμως σου γνέφει: "δες με, μ'εχεις ξαναδεί;"

και κοιτώντας με στα μάτια "ε ναι λοιπόν όσο κι εσύ"

κι όπως κλέβω μια ματιά σα να κλέβω ένα φιλί,

ψιθυρίζω "ντεζά βου, γαλλικό, τι πάει να πει;”

είναι δάνειο γλωσσικό δηλαδή λογοκλοπή.

Και λόγω τιμής, φόρο ιδιοκτησίας αποδίδω

όσο μι' απλήρωτή μου δόση ο τραπεζίτης καραδοκεί,

και χέρι που ταΐζει μη δαγκώσεις,

θα μείνεις χωρίς σπίτι η στη φυλακή.

Αλλά όσο έχεις στέγη πάνω απ' το κεφάλι σου,

και ένα κεραμίδι φερ' ειπείν,

ή όπλο που σε σημαδεύει με μια αθόρυβη ριπή,

παίνεψέ το κιόλας να μη σου γκρεμιστεί,

οι τοίχοι έχουν αυτιά, δεξιά κι αριστερά,

μ' ακούς ρε συ;

Τ' αφεντικά την κάνανε ταράτσα,

παλιά και νέα ίδια ράτσα,

και των φρονίμων τα παιδιά,

όλο εργασία και χαρά,

τους θρέφουν όλους νηστικά,

πάνω απ'την κατσαρόλα, μέρα τη μέρα μεροκάματα,

μα οσο εσύ κάνεις τη λάντζα,

σήκωσε λίγο το κεφάλι και κοίτα με ευθύς κατάματα.

1-7-19

25-6-19

Εδώ όλα είναι φυσιολογικά!

Θα κόψω ένα κομμάτι από της αναπνοής μου το  βρόγχο χωρίς το vita, και  θα στο χώσω στο μάτι, γιατί η συναισθησία σου πάει γάντι,

κι αγγίζεις τα πλήθη σε ληθαργική εντροπή- Α ναι

δεν ξέχασα τι σημαίνει

Να μην ξέρεις πού θα βγάλει κι η ψυχή να σου βγαίνει η νύχτα να βγει.

Έβαλα μπρος στη σκιά το φως,

για να σπάσω το άγχος, απλώς.

-Τι σε τρομάζει;

-Αυτός.

-Δε ρώτησα ποιος.

-Σαφώς.

Υπάρχει κάποιος λόγος, προφανώς,

που δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.

-Και ποιος είναι αυτός;

- Των ζώντων ο υπόλογος.

Χωρίς το ζήτα.