Άκουγα τα σύννεφα να εκρήγνυνται με μανία,
πάνω απ' την τυφλή οργή της φωνής σου τον μανδύα,
κι όπως μια σκεπή που τρίζει όλο αγωνία,
σαν το χιόνι που τη ντύνει, λιώνει χωρίς λαγνεία,
"Ψηλή σηκώστε στέγη ξυλουργοί",
σκέφτομαι και στέκω προσοχή.