Άνοιξα το παράθυρο,
κι ένα αεράκι τόσο μειλίχιο
ρυτίδωσε στο τζάμι της αναμμένης κηρήθρας τον αντικατοπτρισμό,
σαν κύμα ήχου από το κέρας που διαπερνά τη λεία σ' αναίμακτο φονικό,
άκουσα την καρδιά μου να καλπάζει με στέρεο ρυθμό,
κι έγινε τρικυμία εν ποτήριω ξέχειλο μπύρα σαν το χρυσόμαλλο δέρας για φίλο πιστό,
αναπολώντας τον νόστο
για να ξηλώσει με πυγμή σαν την αιχμή του βέλους
της Πηνελόπης το υφαντό,
κι έδωσα όρκο ιερό,
να μη μου πάρεις το μυαλό,
όχι πριν τη φωνή σου αφουγκραστώ
και το στόμα σου με την εύθραυστη γλώσσα ασπαστώ.
No comments:
Post a Comment