Dou dizhu

Κι είχες το μυρωμένο μαξιλάρι να σε νανουρίζει όπως τον Αυτοκράτορα το αηδόνι,

και τι ντροπή, φώναξα τ’όνομά σου μα ήμουν κοιμισμένη και ποιος να τ'ακούσει, δεν ήσουν εκεί,

ούτε η φωνή σου- που ω θεοί,

αυτή η φωνή,

που με σκοτώνει για να γευτώ λίγο παράδεισο αυτοστιγμεί,-

ούτε η φωνή σου να μου αποκριθεί.

Πως δεν είναι πως, δεν έχει έρθει ο καιρός,

γιατί ήρθε κι έφυγε πριν γίνει άφαντος, αφήνοντας μόνο μια ηχώ για ενθύμιο,

 που αργοσβήνει σαν την πίστη απο να φλογερό ποιμνίο,

να σιγοψυθιρίζει με κομμένη ανάσα απ' το τρέξιμο, πως ήτανε πολύ νωρίς γι' αλήθειες,

όταν εσύ τότε δεν ήρθες,

και τώρα ειν' αργά για

όψιμες μετάνοιες.

Η μορφή σου πανηγυρίζει τη νίκη του χρόνου.
Δως μου το χέρι όπως κραδαίνεις το πνεύμα σου,

φορώντας την καρδιά σου στο μανίκι με τον κρυμμένο άσο σου.

13-8-19