Α(Τ)Ι(Τ)ΛΟ

Αν άρχιζα τώρα να μοιρολογώ,

θα έκοβες τις φωνητικές μου χορδές μία μία  για να μην ακουστώ;

Ή δεν το βλέπεις ούτε αυτό;

Λέω λοιπόν, πια να συγκροτηθώ,

πριν άλλη μια φορά σαν άγαλμα εκτεθώ.

Δεν είμαι αστή σαν τη Βιρτζίνια αλλά,

έχω δικό μου δωμάτιο τώρα πια.

Για να αναπληρώνει την απουσία,

του παιδικού που δεν είχα ποτέ κατά βάση κι ουσία.

Όμως μεγάλωσα πια.

Επιστροφή στα βασικά.

Κι όλοι οι κομμουνιστές που θυσιάστηκαν στη νυχτωδία,

για ένα αύριο που δεν ήτανε ποτέ ουτοπία,

φάροι ολοζώντανοι που θα φωτίζουν πάντα,

το εφήμερο που αιμορραγεί,

μες σε πυροτεχνήματα από άστρα απλανή.

Κι όσο η αδικία δε στερεύει,

η λάμψη σε μάτια ποτισμένα με οργή θα θεριεύει.

Κι όσο βλασταίνει το γόνιμο χώμα πάνω στη γη,

που' χει άξονα μια τροχοπέδη απούσα για περιστροφή,

κάθε νεκρού το σώμα όπως κυοφορεί γυμνή, 

παρτέρια θα γίνονται στεφάνια,

πάνω από λείψανα φωτοσυντεθειμένα,

να δώσουν το παρόν στου Μάη το εναργές κέλευσμα:

Αν κατρακύλαγες στις ακτές
που θαλασσοδέρνει ο βαρδάρης το λυκαυγές,

όλο λεβάντες πούσι γεμάτες
και ηλιαχτίδες κρυσταλλωμένες,
σαν παπαρούνες άοσμα φλογερές,

το μαύρο μάτι τους που καίνε αφιονισμένες,

κι όλο συστέλλονται αναψοκοκκινισμένες
ντροπή γεμάτες από χιονάτες σιωπές,

ολο αστροκεντημένες φρεναπάτες,
βλάβες και γκάζια και σελήνες γεμάτες,

μισόγιομοι ήλιοι που σπαρταρούν σαν υλικές ψυχές.

24-7-19