Αν έγραφα για κάτι χωρίς να το ξέρω,
αυτό θα ήταν οι χαμένοι φίλοι που την απουσία τους αίρω.
Κι αν οι φωνές τους απηχούν ακόμα,
είναι γιατί δε βρέθηκε σιωπή που να τους κλείσει το στόμα.
Και ποια μορφή να συγκριθεί μπορεί,
με τη σκια,
που άφησαν αυτοί σαν το αεράκι που φυσά,
στου σούρουπου τα μάγουλα τα ντροπαλά.
Κάτω απ' την πρωινή δροσιά,
χλωμιάζουν και φεγγοβολούν νωπά.