Βρόχος

Να λέει οι μέρες κυλάν σα νερό,

και να θυμάμαι κείνο το σκυλί με τη γλώσσα κρεμασμένη σα φυλαχτό ιερό, 

μου 'γλειφε τις πληγές διψώντας για ένα χάδι με χέρι σταθερό,

(το tremens delirium είναι λατινικό),

σα νοηματική με μαεστρία, συνοδεύοντας μια συγχορδία, από τον έβδομο ουρανό.

Κι όπως ανασκαλεύω του κεραυνού το αποτύπωμα, 

όποτε βλέπω αναθρώσκοντα καπνό στον ορίζοντα, 

σκέφτομαι την κεραμιδόγατα της μάγισσας δίπλα στην καμινάδα, 

να λαχταράει να κρυφτεί στης Μαίρη Πόπινς τη μπουγάδα.