Μαργαριταρένια ζάρια

Όνειρο που ήρθες μες από κραυγές, 

το "σ' αγαπώ" να μου πεις ψιθυριστά μα δε σάλεψες, 

όταν σου φώναξα τρέχοντας "έλα",

μες απ' τον κουρνιαχτό που στροβιλίζει τον πυθμένα.

Λύκου ουρλιαχτό στης αβύσσου το βλέμμα, κλείσε τ' αυτιά σου στις εμβοές,

τα δάχτυλα σου ένα ένα, 

γίνονται κέρινες γροθιές.

Σειρήνες με παλάμες ιδρωμένες, 

στεγνές χιονονιφάδες που παγώνουν τις καρδιές.

Και το αίμα.

Συναγερμοί και κώδωνες από γυαλί, 

η μοναξιά σπάει σαν τιμόνι χωρίς φρένα, 

ίλιγγος και ναυτία αλγεινή,

το αγκυροβόλι κουκίδα αλάργα στον ορίζοντα τρένα,

όσο ο πάγος λιώνει και λιώνει, 

και να' ναι τόσοι καπετάνιοι μόνοι χωρίς τρίαινα. 

Πόνος που μόνο δυναμώνει. 

Σαν τη φωνή που πνίγει η αγχόνη.