Έρως

Με τη φωνή σου άγιο φυλακτό,

βλέπω το φως να κατατροπώνει το κακό,

κρέμομαι απ' τις λέξεις σου, το αόρατο στόμα σου φιλώ,

σκέψεις καλπάζουν άλογα στης θάλασσας τον αφρό.

Κι όσες φορές κι αν πω "σ' αγαπάω",

δε θ' ακουστεί, σαν ανήκουστη εις τα εντός προσευχή,

γιατί μονολογώ μονότονα και παραμιλάω,

ένας Οδυσσέας μου δείχνει τον δρόμο και τον προορισμό τον ξεχνάω.

Την τέχνη του να ξορκίζω τον θάνατο,

κι ολόψυχα να επιλησμονώ ότι πονάω,

και πόσο θέλω και ποθώ τα δυο μου χέρια που μέσα τους τώρα το κεφάλι μου κρατάω,

να σου δώσουν την καρδιά μου που χτυπάει ακόμα γιατί σ' αγαπάω.