Χρόνια Πολλά

Και πώς μπορείς να νιώθεις νεκρός,

αφού ένας νεκρός δε νιώθει,

καν πως δεν είναι ζωντανός.

Και για ποιο αδιέξοδο μιλάς συνεχώς,

τι πρωτότυπο, αγγλικός ορισμός,

όταν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Ξεκίνησες καλλιτέχνης και καταλήγεις (+)κριτικός.

Δεν έχεις μάτια στην πλάτη,

μα τι ωραία που τυφλώνει η φρεναπάτη,

κι ο έρωτας περνάει απ' το στομάχι,

μόνο αν είσαι νηστικός.

Λέω "νευραλγικός"

μπας και με καταπιεί ο πόνος, ωμός.

Δε θα πιω νερό στο όνομά σου όμως.

Μη και δαγκώσω το ποτήρι κι ασπαστώ σαν πιστός,

τη γεύση του αίματος που αφήνει ο οίνος, νωπός ,

ευλογημένα εύγλωττος σε βάπτισμα πυρός.

Νάμα ανείπωτης σοφίας, σιωπή ιχθύος

και υδροχοϊκός αστεϊσμός.

Της στεπας ο, σκυθικός αμνός σκυθρωπός.

Η άμμος στην κλεψύδρα που κρυσταλλώνει ο κεραυνός.

Η κρούστα απ' την πληγή που κλείνει ο χρόνος,

μα τι θεράπων ιατρός!

Ράμματα θρέφουν λόγια μασημένα,

το τατουάζ γράφει "έπεα πτερόεντα"

κι η γλώσσα κομμένη απο δόντια σπασμένα,

να πιπιλάει την καραμέλα

«μη σύρεις αλλά έλα»

με άνευ σημασίας αφορμή,

μα αιτία ανάγλυφη κι απτή,

(πνίγεσαι σε μια κουταλιά

μαύρο συκώτι η κόκκινο κρασί?)

γλείφοντας βουλωμένο γράμμα,

φορμόλης ανεπαίσθητο άγγιγμα,

ασφράγιστο ακόμα και προσάναμμα.