O fortunatos nimium sua si bona norint, agricolas

Είμαι ερωτευμένη μ’έναν άγνωστο που αγαπώ,

κλείνω τα μάτια, αφουγκράζομαι μάταια το κενό,

τ’ ανοίγω, ακούω θεία μελωδία κι επαγρυπνώ.

Στης νάρκης τυλιγμένη τον πυρετό,

μη και χορέψω στης αρκούδας τον ρυθμό.

Και μες στου κατακαλόκαιρου τη ραστώνη,

με βήμα νωθρό πάνω στο μαύρο χιόνι,

σαν πυροβάτης αλαφροπατώ,

με ήθος ακμαίο όσο ηθικό,

τα σημεία των καιρών ν’αφυπνίσω,

υποδαυλίζοντας το υποφαινόμενο εγώ.

Και μοχθώ, και μοχθώ, και μοχθώ.

Να υποκαταστήσω το υπεραστικό,

με το πέρας του χρόνου.

-Παρακαλώ;