Σ' έψαξα μες στο μυαλό μου και σε βρήκα,
να διαβάζεις τα χαμένα μου ποιήματα.
Ένα, ένα, όλα, και μετά,
απ'την αρχή μέχρι το τέλος, ξανά.
Χωρίς φωνή, απανωτά.
Κι όχι πως είχες μείνει άφωνος, μα να
δεν ήθελες να σ' ακούσουν οι μπάτσοι της τέχνης.
Υπάρχει όμως ξέρεις κι αστυνομία σκέψης.
Κι αν δεν το ξέρεις, όσο ζεις μαθαίνεις.
Δε σκότωσες την αγάπη μου, εντέλει,
γιατί είναι αθάνατη και όλα γάλα μέλι.
No comments:
Post a Comment