Είναι μέρες που τρεμοπαίζουν τα βλέφαρά μου

σα χάρτινες βεντάλιες κάτω απ' τη βροχή,

κλείνω τα μάτια κι ανοίγω το τριανταφυλλένιο μου κουτί.

Κι αν βρω μια στάλα ελπίδα,

δίχως να σπαταλιέται στην καταιγίδα

με τυφλή ανυπακοή,

φέρνω ένα γύρω βόλτα μέσα στη βουή

και απεκδύομαι την αδιόρατη ντροπή.

Που ούτ' ένα αγκάθι πάνω του δεν έχει μείνει

να μου θυμίζει την οιμωγή.

Από την πάλαι ποτέ σφραγισμένη με οδυρμούς πληγή.

Ένα γεράκι μου κλείνει το μάτι και χορταριάζει ευθύς η γη.