Και θα σου πω κάτι να το θυμάσαι.

Ή να ξεχάσεις πως το ξέχασες κάποτε.

Όταν η τραχιά κορυφογραμμή του ορίζοντα,

σπάσει σε λείες κρυστάλλινες σφαίρες,

που αγκαλιάζοντας τις περασμένες μέρες,

τρυπάνε τον ήλιο για να ξεχύσει τις ματωμένες του ακτίνες,

γέρνοντας, νέος ακόμα,

στου ουρανού το αειθαλές στερέωμα,

πέφτοντας, όπως στη γη τα κόκκινα φύλλα,

να σβήσει μες στην κρύα θάλασσα,

η νύχτα βασιλεύει με σκήπτρο τον αιώνα.

Και το εκκρεμές που ηχοδοτεί την ώρα, δίνει αγώνα.