Φύλλα
σαν πεφταστέρια βρέχει με τον αγέρα,
γίνεται η μέρα νύχτα,
με μια
πανσέληνη λιακάδα στα μετέωρα.
Κι όπως στις ρίζες της ροδιάς κάθισα κι
έκλαψα μεμιάς,
είδα του Παύλου το χυμένο αίμα,
να πνίγει τους φασίστες
στο μουσκεμένο λιόγερμα.
Kαι αγαλλίασε η πλάση μονομιάς
κι η γη κι ο ουρανός,
σαν Άτλας ξέσκεπος λουσμένος στο φως,
του μόχθου δορυφόρος κι απεργός.
No comments:
Post a Comment