Αν η φωνή σου έφτανε στ' αυτιά μου γι' άλλη μια φορά, 

θα έκλεινα τα μάτια μου όλο προσμονή να την ακούσω πιο καθαρά.

 

Και αν μπορούσα να κοιτάξω μες στα μάτια σου ξανά, 

θ' αντίκρυζα τον χρόνο όλο ηδυπάθεια να καθρεφτίζεται κρυφά.

 

Και αν το χέρι σου γινόταν να λύσει πάλι τη μπερδεμένη μου μιλιά, 

σφιχτοδεμένη πάνω στο στόμα μου, το τραγανό φιλί σου που λαχταρά, 

 

-σαν Ανδρομέδα που πλέκει στεφάνι με της Μέδουσας τα μαλλιά, 

πασχίζοντας του Προμηθέα τα σπλάχνα να πάρει για λίγο μια αγκαλιά,

με τη φωτιά απ' τα στήθη του να λιώσει σαν πέπλο χιονιού τη σιωπή που μας κρατά μακριά-

 

και αν λοιπόν τα κατάφερνα όλα αυτά, 

έστω για μια στιγμή θ' αλάλαζε νικήτρια η ζωή,

πάνω στου θανάτου τη θηλιά.

 

Χορεύοντας ξέφρενα, τα βήματά της καλύπτουν τον ρόγχο που αγωνιά. 

 

28-5-18