ΕΞΑΙΡΕΙΣ

Δε με ξέρεις, 
μάθε μου πώς τα καταφέρνεις βόλτα, 
αλλά από την ανάποδη κι όχι σε άθυρα κατώφλια, 
που δίχως κλειδαριά και πόρτα, 
χρόνος μπαίνει, ψυχή βγαίνει,
μα η αβυσσαλέα ασυλία μένει.
Για να λυμαίνεται ανεμοδαρμένη μια όψη θλιμμένη,
σε πέτρα και αλάτι απ' τον ιδρώτα λαξεμένη. 
Κι αν είσαι κάβος που δένει,
έχεις την άγκυρα από χέρι κομμένη, 
βλέφαρα που βαραίνουν, 
και βλέμμα που λέει:
"Ο θάνατος με κυνηγάει μια ζωή 
κι η γλώσσα μου γι' αυτό έχει λυθεί, 
μπας και προλάβει τίποτα να πει, 
που όλο διψασμένη τρέχει και δε φτάνει στην πηγή."