ΘΕΡΕΤΡΟ

Παλεύω να διώξω απόηχους,

λαγαρούς λυγμούς απο υδροστρόβιλους,

και σαν τον Ρομπέν των Δασών,

φίλων των φύλλων μεν και των αιχμών,

κι όλους τους τοξοβόλους κυνηγημένους ανά τους αιώνες των

τεσσάρων εποχών,

χιμάω να σκίσω τη μύτη του βέλους απο κορμούς,

κουκουλομένων μοσχοβολιστών χειρονακτών ξυλοκόπων μεσόκοπων, 

που όλο καλούν του χριστουγεννιάτικου δέντρου το κλέος να δουν, -να τα πουν; να τα πουν;-  

με γυμνό μάτι να εποφθαλμιούν, 

τον αφαλό του γητεμένου ίταμου να σπάσουν,

που στον φλοιό του χαραγμένες καρδιές αιμάσσουσων

μουσών απαστράπτουν ,  

από έρωτες κεραυνοβόλους που στο ρετσίνι λιμνάζουν,

στο διηνεκές της συμβολής με βεληνεκές έλξης πόλους γεμισμένων

θαλάμων,

χειμαδιών που το άνθος της νιότης βραδυμονούν να μαράνουν.