αλλά δεν είμαι εκκρεμές για να σε υπνωτίσω,
με κείνον τον ρυθμό του διάφανου ήχου που με κάνει να δακρύζω, πίσσα,
ενώ παλεύω σαν το φτερό ν' αντισταθώ με λύσσα,
στου βοριά τη μανιασμένη ανάσα,
που απ' το μαγγανοπήγαδο του άσημου διάττοντα αστέρα άντλησα με πείσμα.
Ένας ανεμιστήρας χρυσοκεντάει τη σιωπή,
κι εγώ δαγκώνω τα χείλη λες κι ειναι μπαλόνι
για να μείνω αλύγιστη κλωστή,
κάτω απ' το βάρος της φωνής σου που με παραλύει σαν παιδί.
No comments:
Post a Comment