Στον φανταστικό μου φίλο
Του χρόνου η μήτρα πονάει πάντα για την κάθε νεογέννητη στιγμή,
που δεν πρόλαβε ποτέ να γεράσει πριν μπουμπουκιάσουν
του αθάνατου άνθους οι καρποί,
του έρωτα που ανέκαθεν σπέρνει για τον θεριστή.
Ενθάδε κείται η διάσταση,
αναστάσιμα νεκρή.
Κι η ζωή την ξεπαγώνει
κι ενώνει,
γιατί τα πάντα ρει.
Σαν το δάκρυ που κυλάει,
πριν στεγνώσει στων χειλιών την παρυφή.
No comments:
Post a Comment