Αναπολώ τον καιρό,
που η φωνή του ποταμού ψιθυρίζοντας με καημό,
έπαιρνε τον πόνο από την άγνοια που βιώνω,
κι έτσι όλο το κρασί μου πλέον το πίνω με νερό,
απ' της Λήθης τον νόστο, κραταιό και στιβαρό,
για το κάθε ερωτηματικό που εγγαστρίμυθα αρθρώνω.
Και κάθε τόσο φτύνω λέξεις ανάλεκτα διαλεχτές,
αστροπελέκια αλεξικέραυνα σε τρικυμίες και νεροποντές,
με μια γουλιά ωχρή στο χώμα κηλίδα,
για όσους να επιπλέουν ακόμα με μάτια ανοιχτά στον ύπνο μου είδα.
Κι όλοι οι στεναγμοί του πλανήτη φτιάξανε πουπουλένιο στρώμα,
με την πλάτη στον τοίχο γι' ανάχωμα,
μαξιλάρι υγρό παρανάλωμα,
σε κάθε κατάλυμα που ίδιο χαράκωμα
ανατινάχτηκε και πνίγηκε στο μαύρο απ΄την πίσσα χώμα.
Γιατί η γη όπως λες δεν έπαψε να γυρίζει,
κι η κάθε της στροφή παράνομα αβαρής μας πλήγει.
Του φεγγαριού το χάδι θωπεύει την πληγή το αίμα να σφουγγίσει
και στην καρδιά του κάθε αλήτη πλάνητα η παλίρροια αφρίζει.
Η νύχτα τα δόντια της στο πούσι μπήγει
το συμπαγές σκοτάδι να στραγγίσει,
κάθε πανσέληνο που ο Άδης με βροντές πλημμυρίζει.
Λόγια, που λες, σαν καταρράκτες,
δεν αρκούν να γεμίσουν
την τάφρο του νου σ΄ όλο της το βάθος
γιατί η θάλασσα έκλεισε το στόμα και η Μεσόγειος έγινε τάφος.
No comments:
Post a Comment