Πριν μας πάρει ο ύπνος τα βράδια,

κλείνουμε τα φώτα να μην ονειρευτούμε μάτια αδειανά, 

που στάζουνε πίσσα σε κάθε βλεφάρισμα, προσοχή στα κενά,

κύκνος που κλαίει ενώ τραγουδά, ιστιοφόρο που πλέει με μαύρα πανιά,

και στον ασβεστωμένο τοίχο η φεγγαροφεγγιά ολόγιομη χάδια κι εραστών φιλιά,

καθρεφτίζεται ανερυθρίαστα σαν της ψυχής τα κομμάτια που 'ναι γυμνά.

Ψελλίζουμε λέξεις  να νανουρίσουν τη σπασμένη μας καρδιά,

μόλις ξυπνήσουμε αυτή να συνεχίζει να χτυπά.

Η πλοκή του ονείρου μας συνεπαίρνει τα  μυαλά,

ράβουμε το τραύμα από την ξυραφιά,

το νήμα της ζωής να συνεχίσει να κυλά.