Σεισάχθεια

Ανέβαινα την ανεμόσκαλα που οδηγεί στου Ολύμπου την κορυφή,

χωρίς τις επιγονατίδες της θεάς Ανάγκης,

δηκτικά, μόνο για ώρα ανάγκης,

και κράταγα για φυλαχτό μια επιθυμία κρυφή, 

σαν την ωραία κοιμωμένη που στέκεται φορώντας δαχτυλήθρα από διαμάντι

σ' ένα απ' τα δάχτυλά της που έλκει το αδράχτι, 

πριν καταδείξει τον χρόνο που 'γινε καπνός και στάχτη, 

και το ρολόι στου κροκόδειλου τα σπλάχνα

μες στη Χώρα του Ποτέ ακούγεται σαν το χρησμό του μάντη,

ξυπνητήρι που ξορκίζει όνειρα λάγνα

μ' έρωτες πλατωνικούς που περνάν απ' το στομάχι, 

κι ένα φιλί στο στόμα γεμάτο υπνωτικά κι αλάτι

του φρονιμήτη την αδαμαντίνη να χαράζει τον φεγγίτη, 

όσο σφίγγεις τα δόντια καταμεσής του εφιάλτη

λίγο πριν από την επερχόμενη μάχη. 

Μα θα 'πρεπε να είναι πιο απλά τα πράγματα, πράγματι, 

σαν τον πυρηνικό αντιδραστήρα που αλυσοδένει την έκρηξη, 

ίριδες σ' έναν αγρό σ' ανάπαυση που σε κοιτάνε μ' έκπληξη, 

και την Αδράστεια που σε φυλάει απ' το κακό μάτι.