Θα πω ένα παραμύθι που το κρατάω μυστικό,
το λέω στο πηγάδι
να το πνίξει στο νερό.
Ήτανε λέει μια φορά κι έναν καιρό,
ένα αγοράκι τόσο δα
μικρό.
Έγραφε σα να τελειώνει ο κόσμος του αύριο
κι όταν οι λέξεις του στέρευαν
από ροή
κι ένιωθε τη ζωή του να φυλλορροεί,
ζωγράφιζε τα τρένα στον σταθμό.
Για να
ξεφύγει απ' την πραγματικότητα
ονειρευότανε συχνά
με μάτια διαπεραστικά κι ορθάνοιχτα
πως ταξιδεύει
κοιμισμένος μέσα σε ένα απ' αυτά,
διασχίζοντας χρωματιστά τοπία μέσα στην ίδια του
τη ζωγραφιά.
Λιβάδια καταπράσινα με παπαρούνες αιμάτινες διάστικτα,
τρέχανε μπρος του σαν οπτασία
κι αναρωτιόταν στα κρυφά
αν θα τα δει ποτέ ολ' αυτά πραγματικά.
Έκλεινε τα μάτια του και φίλαγε τρυφερά,
τον μυρωδάτο άνεμο που σφύριζε καθώς τον
έπαιρνε μακριά.
Δάκρυα του ‘ρχονταν στα μάτια αλλά αυτός
όλο και σφύριζε πιο
δυνατά.
Και πιο δυνατά.
Και πιο δυνατά.
Μέχρι να μη μπορεί ν' ακούσει άλλο τίποτα από
φωνές και ουρλιαχτά.
No comments:
Post a Comment