«Στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ένα τζάμι.»
Φυσικά, αυτό το ξέρουν όλοι.
Επί του πρακτέου δηλαδή.
Γιατί η πραγματικότητα είναι σχετική.
Κι ίσως στο κάτω κάτω της γραφής, να είναι και θεωρητική.
Ποιος ξέρει. Το θέατρο την πράξη μεταρσιώνει.
Εν αγνοία αμαθή.
Τρίζει το παλκοσένικο απ' τη δράση.
Άμεση όσο αποτελεσματική.
Αιτία και αιτιατό,
μπαίνουν στη σκηνή, εγκλήματος και στήνουν χορό.
Στυγνή δολοφονία εν ψυχρώ.
Μακάβριο θέαμα, αντιθεαματικό.
Κρύος ιδρώτας ανοίγει μέτωπο με αίμα κοχλαστό.
Και μύρισε μπαρούτι απ' τον πυροβολισμό.
Την καρδιά σημάδεψανε όχι τα πόδια, τον νου σου.
Τόπο στα νιάτα και η οργή μαζί σου.
Κι τι είναι η λαϊκή εξέγερση, αν όχι
ένας καθρέφτης της κοινωνίας που τη γεννάει.
Με ωδίνες και ρίγη, σπασμούς και διαστολή.
Ζωή και θάνατος, σε αντιδιαστολή.
Το κύημα απ’ το κίνημα ένα γράμμ' απέχει.
Κι η συγκοπή σ' άλλο ταχυδρομείο απ' την αποστροφή τρέχει.
Στίξη κι αντίστιξη χέρι με χέρι,
τα δύο μαζί γροθιά στο μαχαίρι.
Κι ένα τσιγάρο δρόμος είν' ο τοκετός.
Το σβήνει ο γύψος σαν νεκροπομπός.
No comments:
Post a Comment