Carmina Poena

Αν πήρες μονοπάτι λάθος,
και είσαι αμφιβόλου προελεύσεως,
κι αναρωτιέσαι τι σ' οδήγησε εκεί,
αν όχι της ζωής η ατραπός,

στάσου όσο σε βαστούν τα πόδια σου στη γη,
πριν το κατώφλι της περάσεις οριζοντίως κι ευθυτενής,
κάποτε μέσα της για ν'αποσυντεθείς,
σε στάση απείθαρχα πειθήνιας προσοχής,
στάσου και σκέψου μια στιγμή,

τι μουσική ν' ακούν τ'αστέρια άραγε,
σε γαλαξίες μαύρους, σαν του ορίζοντα σβησμένο μες στη νύχτα το μπλε,
γυμνούς απο της οργιώδης βλάστησης το ανερυθρίαστο άψε σβήσε,
φλεγόμενα και ανατέλλοντα άλικα σε κατακόκκινο εφέ.

Κι είναι τα μάτια σου που τα κοιτάνε,
πράσινα η καφέ;