Στον D.

Αν έσβηνα την εσωτερική ζωή κι άφηνα απλά την εξωτερική να περιδρομιάζει το μεδούλι από την ύπαρξη, τι θα 'μενε να μεταβολίσει, αν όχι μόνο τον θάνατο που καραδοκεί; Νιώθω ότι οι φίλοι μου μ' έχουν εγκαταλείψει. Κι αισθάνομαι μόνη. Καλά αβοήθητη δεν έπαψα να είμαι στιγμή, κι ας είχα την ψευδαίσθηση πως η ύπαρξη προυποθέτει τη σκέψη. Οι φίλοι μου μ' έχουν αφήσει μόνοι. Ήτανε όντως φίλοι; Κι αν δεν υπήρξαν ούτ' αυτοί; Και τι υπάρχει στην τελική; Η φαντασία μου που οργιάζει ή μια παραίσθηση που προσπαθεί, επί ματαίω ολ' αυτά να συγκεράσει; Η παρουσία των φίλων μου έχει παρέλθει. Έστω κι αν ήταν μόνο στο μυαλό μου ή δεν ήταν ποτέ φίλοι.

Έστω κι αν δεν ήταν απ' αυτόν τον πλανήτη και άρα ήταν εξωγήινοι. Έστω κι αν η σκουληκότρυπα του χρόνου αυτή τη στιγμή με καταβροχθίζει. Έστω κι αν δεν το ξέρω, δεν έχω τη γνώση ή το συναίσθημα, την ευφυΐα να το αντιληφτώ. Έστω κι αν η φαιά μου ουσία πήγε περίπατο δίχως γυρισμό. Έστω κι αν η ψυχή μου έχει μαυρίσει έχοντας πει ό,τι είχα να πω. Έστω κι αν δεν είχα ποτέ τίποτα να πω και μιλάω απλά για να (μην) ξεχαστώ. Έστω ότι μονολογώ. Κι έστω ότι αρνούμαι και να το παραδεχτώ. Κι έστω ότι η διαλογικότητα υποκαθιστά το καθέκαστο και η αίσθηση το μη αντιληπτό.

Κι έστω ότι αισθάνομαι απλά την ανάγκη να φωνάξω, για να μ'ακούσεις, σα μια σφυρίχτρα που ακούει μονάχα ένας σκύλος, κι αυτό, μόνο αν δε γαβγίζει μοναχός απο τις τύψεις. Κι έστω ότι δεν έχω πια φωνή, μα ούτε κι αντιρρήσεις. Κι έστω ότι μου είπα "Πεσ' το" πριν ακόμα,
εσύ σιωπήσεις.