Romancera

Η μουσική που έπαιζες στα δάχτυλά σου,
έγινε άρπα με λεπίδες κοφτερές,
το αίμα έσταζε σταγόνες απ'τα χέρια σου,
πότισε διψασμένο της παλάμης τις γραμμές'
μια χούφτα για να πιω μου έδωσες
κι η πενα βάφτηκε με το μελάνι της καρδιάς σου.

Αχ Φεδερίκο, κοιμήθηκες νωρίς με τα σκουλήκια,
όμως δεν ήσουν μόνος, είχες συντροφιά,
τ' αγκαθωτά μαλλιά τους σε χαιδεύαν στην αιώνια νύχτα,
για να σε νανουρίσουνε στα σάβανα γλυκα.

Βάφτηκαν τα σοκάκια της Γρανάδας,
βάφτηκαν απο ρόδια ζουμερά,
κι ο,τι είχες πει οτι θα 'ρχόσουν το ξημέρωμα,
πάνω στο κόκκινο πουλάρι σου καβάλα στητά.

Στην πολιτεία των χιτάνων που 'ναι πάντα ξύπνια,
σε γυροφέρνουν τώρα μπαλάντες με σπαθιά,
της Εθνοφυλακής οι φλόγες καίνε ακόμα,
στο μέτωπό σου το φεγγάρι παίρνει φωτιά.

Πορτοκαλόφλουδες γλυκαίνουν τον αέρα,
που φέρνει τ' όνομα σου απο μακριά,
Γκαρθία Λόρκα ψιθυρίζουνε τα φύλλα,
και μια χλωμή φραγκοσυκιά ριγά'
σκίζει τη σαρκα μου μέλι να τρέξει,
αντι για αίμα, κελαρυστά.

Χοή με μανθανίγια σε στείρο ελαιώνα:
όπου κι αν είσαι, αχ Φεδερίκο, να 'ναι ελαφρύ το χώμα.

14-1-18