Θελω να δω τα ματια σου απο κοντα. Να μου χαιδεψουν το
βλεμμα, που χει σκληρυνει απ' το κλαμα, κι αντι για την ψυχη μου αντανακλα, τη
ματωμενη μου που εκανα πετρα απο ρουμπινια καρδια. Να κολυμπησουν μες στο τελμα
μου σαν τα χρυσοψαρα στη γυαλα, που αρμενιζουν σε πελαγη ευτυχιας απ' την
αγνοια' η μηπως απ' την αμνησια που ξεχειλιζει της Αχερουσιας τα νερα; Κι οπως
θα στροβιλιζονται σε ληθαργο με ταχυτητα φωτος, λιγο πριν κλεισουν απ' τον
τρομο του ιλιγγου που στενευει σαν αορατος
κλοιος, θα γινει κομματια ο ομφαλιος λωρος, γεννημα θρεμμα ιπποκαμπου
ανδρειας, καβαλαρης των κυματων ναυαγος, για να φανει η υψικαμινος της αβυσσου,
εκει που εξατμιζεται η μορφη μες στον καπνο που ντυνει τη φωνη σου.
No comments:
Post a Comment