Ανέπαφοι αρμοί με συνδετικό κρίκο μια γροθιά,
σφιγμένη κι ανυψωμένη,
τον αέρα διακορεύει,
και σου τρυπάει τ'αυτιά.
Σαν το κουδούνι που χτυπάει και μι' αρμαθιά κλειδιά,
σπάει τη μπουκαπόρτα σ' εβένινο κατάστρωμα,
δάκρυα να πλημμυρίσουν πριν βυθίστει η εικόνα,
σε λέξεις που δε λεν να βγουν από αγαπημένο στόμα.
Φιλιά σφύζει η ζωή και κόκκινο αγώνα.
Κι έτσι ασπάζομαι του εγκαστρίμυθου τη φωνή,
που σ' αναφιλητά ξεσπάει καθώς φυλλομετράει τη σιωπή ,
ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ουρλιάζει χωρίς να έχει αρθρώσει
συλλαβή.
No comments:
Post a Comment