Κι έγειρε χλωμή η νύχτα,
νυμφία τ' ουρανού που κάθε βράδυ σαν αγρίμι αλυχτά,
με τ' άστρα στολισμένη κι όλα της τα κοσμήματα,
να πλέουν ξέπνοα πάνω σ' αόρατα δίχτυα,
και ξεσκισμέν' απ' το ρεμβασμό πανιά.
Την ονειροπαγίδα στο κορμί σου να φιλήσει,
με μάτια σφαλιστά,
οπού η φεγγαροφεγγιά με άσπρο πέπλο αιχμάλωτη,
σαν ψάρι σπαρταρά,
πριν δει μες απο φωτοστέφανο τις γωνίες του προσώπου σου,
να υφαίνουν μιαν αστραφτερή σκια,
και σαν παιδί σκιρτήσει,
ίδια ψυχή που λαχταρά,
του ήλιου τη ροδαλή δύση.

11-3-19